Ik beschouw mezelf al als een zeer beschaafd persoon. Met mijn ingewikkelde rollenspellen, pretenties van goede verhalen en al die mentaal veeleisende strategiespelletjes, ben ik een beetje een snob onder de gameliefhebbers. Jullie kunnen jezelf vellen in jullie brawlers en first-person shooters – ondertussen zit ik vrolijk in mijn stoel en oordeel over het leven van duizenden met een muisklik.
Oh, ik wou dat het allemaal waar was. Maar in feite, ben ik al een beetje vatbaar voor hersenloos vermaak. Zeker, ik ben niet zo van de ouderwetse rollenspellen en strategie – maar zelfs daar kom ik af en toe in de verleiding om als barbaar gewoon alles aan stukken te scheuren of hersenloze facties te spelen zoals de ogres in Total War: Warhammer 3.
Maar een blik op mijn spelgeschiedenis leert dat ik een heel andere Guilty Pleasure heb. Want ik heb waarschijnlijk meer dan duizend uur worstel spelletjes gespeeld. Dat is zelfs een tamelijk optimistische schatting.
Maar eerlijk gezegd – eigenlijk is mijn plezier in deze spellen niet zo verrassend. Want achter alle botheid van blote huid, krachtige woorden en klapstoeltjes, gaat meer hersenkracht schuil dan je zou denken.
Stoere jongens met korte broeken. Het is een beetje gek en helemaal niet zoals mij zou je denken.” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/02/Tough-guys-with-shorts.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
Inhoudsopgave
De worstelvliegenval
Een kind enthousiast krijgen voor worstelen is niet moeilijk. Het enige wat nodig is, is het vuurwerk en denken dat die briljante choreo een echt gevecht is. Daarom was ook ik, op de jonge leeftijd van tien jaar, soms gefascineerd door dit alles. Maar ik heb het worstelen niet echt gevolgd als kind. Het was veel te obscuur toen de shows zelfs in Duitsland werden uitgezonden.
Ik was tenminste bekend met het hele concept. Ik ben pas later echt in de val van de worstel spelletjes getrapt. Gelukkig was ik al oud genoeg om te begrijpen dat echte gevechten niet op die manier gespeeld worden. Een vriend van me had Smackdown vs Raw 2007 voor de PlayStation 2 gekocht. En aangezien we bijna alles samen speelden, speelde ik daar ook mee.
Het was een openbaring. Niet omdat ik de gameplay zo goed vond. Niet omdat het leuk is om andere mensen in elkaar te slaan met een voorhamer. Niet omdat ik gefascineerd was door de kracht van de atleten. Maar eerder: Omdat er een karakter editor was!
The Wrestling Flytrap
Een kind enthousiast krijgen voor worstelen is niet moeilijk. Het enige wat nodig is, is het vuurwerk en denken dat die briljante choreo een echt gevecht is. Daarom was ook ik, op de jonge leeftijd van tien jaar, soms gefascineerd door dit alles. Maar als kind heb ik het worstelen niet echt gevolgd.
Ik was tenminste bekend met het hele concept. Ik ben pas later echt in de val van de worstel spelletjes getrapt. Gelukkig was ik al oud genoeg om te begrijpen dat dit niet is hoe echte gevechten worden uitgevochten. Een vriend van me had Smackdown vs Raw 2007 voor de PlayStation 2 gekocht. En aangezien we bijna alles samen speelden, speelde ik daar ook mee.
Het was een openbaring. Niet omdat ik de gameplay zo goed vond. Niet omdat het leuk is om andere mensen in elkaar te slaan met een voorhamer. Niet omdat ik gefascineerd was door de kracht van de atleten. Maar eerder: Omdat er een karakter editor was!
Dat was de hoofdreden waarom mijn hoofd me ineens voorstelde: “Dit … is het beste spel in de wereld!” Ik ben altijd enthousiast geweest over het verzinnen van mijn eigen personages. Dat is waar dit rollenspel waanzin vandaan komt. Maar het kan ook toegepast worden op alles waar ik gedetailleerde personages kan creëren.
Ik heb prompt Smackdown vs Raw 2007 zelf gekocht en tientallen vechters gemaakt. Elk met hun eigen gimmick en de karakterdiepte van een bierviltje. Hier was mijn rapper-worstelaar die alleen variaties van dezelfde beweging gebruikte in elke wedstrijd. Daar was mijn onderwerpingsmeester, die rondrende als een ninja en elke vijand dwong zich te onderwerpen. Ik had zelfs een Kane imitator die enorm was en toch constant vals speelde.
Plotseling kon ik niet meer loskomen van deze serie en wilde ik nog meer weten over alles wat ermee te maken had.
Er is meer aan de hand dan dat
Het was de klassieke Rabbithole. Een fascinatie voor één facet veranderde in een enthousiasme voor al het andere. Natuurlijk wilde ik op een gegeven moment meer weten over de mensen die mijn eigen personages voortdurend tegen de mat sloegen. Onder hen waren verblindende figuren als Rey Mysterio, de Undertaker, Batista en bovenal Eddie Guerrero, die kort tevoren was overleden.
Het was de echte tragedie rond Eddie die me verder in deze wereld trok. Al doende kwam ik meer en meer te weten over alle dramatische verhalen die zich zowel binnen als buiten de fictie rond de WWE afspeelden. Ik was enerzijds geboeid door geplande verhalen zoals de langdurige rivaliteit tussen The Rock en Steve Austin, maar ook door waargebeurd drama zoals de legendarische screwjob waarbij Brett Hart ongewild van zijn titel werd beroofd. En in zekere zin, de morbide zelfvernietiging waar vele sterren van de sport op zeer verschillende manieren het slachtoffer van werden.
Vooral de WWE is vaak voorbeeldige rotzooi. Soms worden er verhalen verteld en scènes gedraaid die me naar mijn hoofd doen grijpen. Een bijna 80-jarige vrouw heeft ooit een hand gebaard tijdens een show. Geen grapje.
Objectief gezien is worstelen vaak behoorlijk dom, maar als het goed is, is het uitstekend. Vooral omdat ik op een gegeven moment begreep hoe de wedstrijden in het bijzonder werken. Welke regels er echt gelden op de achtergrond. Het is niet zo makkelijk om het publiek warm te krijgen voor een wedstrijd. Daarvoor moeten mensen bedrogen worden die weten dat het allemaal geregeld is.
Dit artikel is niet genoeg voor de volledige fascinatie van worstelen. Allereerst wil ik zeggen dat ik op een gegeven moment gewoon een foutloze worstel fan ben geworden. Na een paar jaar waren de echte worstelaars en de manier waarop een wedstrijd wordt geleid en hoe verhaallijnen zich ontwikkelen veel belangrijker voor me dan mijn eigen banale maillot.
En toen kwam het tijdverdrijf pas echt van de grond.
Mijn parallelle leven
Toen ik meer en meer geïnteresseerd raakte in hoe vetes in het echte leven werken en wat eigenlijk een goede wedstrijd maakt, wilde ik het graag nadoen. De WWE-spellen hebben altijd een extreme hoeveelheid creatieve mogelijkheden geboden. Of het nu een manager mode, een bouw-je-eigen-verhaal mode of de later opgerichte Universe mode is.
Het was de Universum modus die de meeste tijd uit mijn leven nam. Hier, gaat het allemaal over het plannen van elke show op de kalender. Ik ben verantwoordelijk om ervoor te zorgen dat talenten spannende vetes krijgen. Zelfs willekeurige wendingen kunnen in het proces voorkomen. Het werkte nooit echt betrouwbaar met de dynamische verhaallijnen, maar het kon me niet schelen omdat ik toch al mijn eigen plannen had.
De wedstrijden werden toen natuurlijk allemaal uitgespeeld. In de meeste gevallen, nam ik de persoon aan die een wenselijke winnaar zou zijn. Maar soms gooide de wedstrijd roet in het eten en moest ik een nieuwe afspraak maken. Ik heb ook geprobeerd om elke wedstrijd onderhoudend te maken.
Dus ik speelde niet alleen om zo effectief mogelijk te winnen. Ik heb geprobeerd om met dezelfde trucs te werken als de professionals in werkelijkheid. Bijvoorbeeld, in hete vetes was het escalatieniveau hoger, zodat de dingen gewelddadiger werden. Tenminste één tafel moet kapot. Soms brak ik gewoon een pin af als een overwinning op dat moment te vroeg zou komen. Dat vergde veel spelervaring, planning en creativiteit voor de afwisseling.
Vanuit dat oogpunt daagden de WWE-spellen me vaak mentaal meer uit dan menig strategiespel. Op dit moment krijg ik echt zin om het nog eens door te nemen. Stom genoeg was WWE 2020 een absolute ramp en ben ik een tijdje uit de worstelroutine.
Ik heb jeukende vingers, maar nogmaals ik kan me waarschijnlijk niet die duizenden uren speeltijd veroorloven.
