Als je geïnteresseerd bent in ridders en turn-based strategie, mag je deze insider tip niet missen – maar misschien kom je er daarna niet meer onderuit.
Meer dan een jaar geleden werd King Arthur: Knight’s Tale gelanceerd in Early Access en maakte toen al een veelbelovende indruk in onze review. Hoewel de reikwijdte nog erg klein was, was het grote potentieel van het turn-based rollenspel, dat ons door Avalon stuurt in een duistere fantasie-interpretatie van de populaire sage rond Koning Arthur, vanaf het begin duidelijk.
Of de Hongaarse ontwikkelaars van Neocore Games dit potentieel volledig hebben ontwikkeld met de eind april verschenen releaseversie en wat je kunt verwachten op de ongeveer vijftig uur durende reis, kun je lezen in de test.
Knight’s Tale vertelt het verhaal van Sir Mordred, ooit lid van Arthur’s beroemde Ronde Tafel, maar aan het begin van het spel niet alleen in vijandschap met de immer populaire koning van Brittannië, maar zelfs zijn nemesis in levende lijve. Het conflict tussen de twee escaleert zelfs zo erg dat ze in de adembenemend mooie CGI-intro hun legers op elkaar afstemmen en elkaar in een duel doden:
Sluit het deksel, ridder dood? Nee, want dit is slechts het voorspel. De stervende koning Arthur wordt per schip naar het fabelachtige Avalon gebracht, maar er steekt een storm op, een ramp slaat toe en de eens zo goede regent komt weer op zijn rotte voeten terecht als een kwaadaardige, ondode antagonist.
Om Arthur’s dreigende verwoesting van Avalon te stoppen, wekt de mysterieuze Vrouwe van het Meer ook onze Sir Mordred uit de dood op. Als een cynische antiheld ontwaken we in de kerkers van Camelot om niet alleen het kasteel voor onszelf te veroveren, maar ook de mythische overlevering te ontdekken en uiteindelijk oog in oog te komen staan met onze eeuwenoude vijand.
XCOM meets Dark Fantasy
Dit is het meer dan spannende uitgangspunt voor een interessante genre mix. Op de campagnekaart, die doet denken aan de Total War-games, bewonderen we niet alleen de prachtige en gedetailleerde weergave van de wereld waarin het kasteel van Camelot ons vertrekpunt vormt. Dit is ook de plek waar we onze volgende missie kiezen, beslissingen nemen over willekeurige gebeurtenissen, ons kasteel uitbreiden en onze bende helden bevoorraden. King Arthur: Knight’s Tale brengt al een zekere complexiteit met zich mee, maar dit verrijkt de spelervaring op een aangename manier.
Onze missies spelen zich af op een aparte kaart die vrij te verkennen is met onze groep helden, die uit maximaal vier personen bestaat. De locaties zijn zeer gevarieerd en in elk van de vier aktes is er een nieuwe hoofdomgeving, zoals de woestijnen en kliffen in Act 2.Veel blikvangers zorgen voor sfeer, zoals in mist gehulde oevers in een desolaat moeras of verwoeste kastelen, dorpen en bruggen. Hoewel er in het latere verloop van de campagne ook lichte en “vriendelijke” levels zijn, ligt de nadruk van de duistere fantasy-setting duidelijk op “donker” in termen van de grafische presentatie en de sfeer van de sfeer.
Dit is niet noodzakelijk een slechte zaak, want zelden hebben we zo’n veelzijdig en passend gebruik gezien van verschillende tinten zwart en bruin. Maar als je niet kunt omgaan met deze duistere beelden en de bijbehorende sombere stemming, evenals de heerlijk cynische Mordred, ben je op de verkeerde plaats.
De afzonderlijke levels bieden veel visuele hoogtepunten, zoals dit moeras in het maanlicht. Vooral in het latere verloop van het spel treedt echter een zekere slijtage van de level-elementen op.)” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/05/The-individual-levels-offer.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
Over gevechten gesproken: de schermutselingen met de vijanden vormen het hart van King Arthur: Knight’s Tale en vergen alles van ons, vooral op de twee hoogste van de vier moeilijkheidsgraden. Maar maak je geen zorgen, als je eenmaal de weg kwijt bent, kun je de moeilijkheidsgraad op elk moment veranderen. Dat is goed, want – en dit is een deel van het DNA van het spel – beslissingen hebben gevolgen.
Als een lid van onze partij sterft in de strijd, dan is het personage helemaal van de kaart en kunnen we alleen in de crypte van ons kasteel onze eer bewijzen. Dit is vooral vervelend wanneer het personages betreft waar we van zijn gaan houden en die we met veel moeite hebben opgewaardeerd – maar het geeft de gevechten een heel eigen smaak en maakt dat wij als spelers meer sympathie krijgen voor de helden.
Als je dit gevoel tot het maximum wilt opdrijven en geen enkele andere uitdaging uit de weg wilt gaan, kun je in de “Roguelike”-modus spelen. Elke dood is definitief, herladen onmogelijk.
Rechte beslissingen en tactische diepgang
Maar terug naar de gevechten. Ze zijn erg leuk en bieden niet alleen veel variatie, afhankelijk van de samenstelling van je eigen heldengroep, maar ook van het type vijand. In het begin vechten we vooral tegen ondoden. Zij hebben de vervelende gewoonte om na een paar ronden weer op te staan zodra zij verslagen zijn. Pas als we de vijand weer aanvallen en zijn resterende levenspunten tot nul brengen, zijn we helemaal van hem af.
In de stijl van de oude Xcom en andere turn-based strategy games kost elke actie van onze personages actiepunten, waarvan we het aantal kunnen verhogen door middel van skilling en item bonussen, maar waarvan we nog steeds “altijd te weinig” hebben.
In situaties als de beschrevene moeten we dus steeds weer tactische beslissingen nemen: Gebruiken wij acties van onze karakters om deze tegenstander, die eigenlijk al verslagen is, goed uit te schakelen, maar zijn wij in ruil daarvoor een gemakkelijk doelwit voor de anderen? Of slagen we erin de nog vechtende tegenstanders in een paar zetten uit te schakelen, waardoor we het gevecht ook volledig winnen? In het ergste geval redden we het niet en zijn de problemen groter dan voorheen. Andere soorten vijanden hebben vergelijkbare kenmerken, dus we moeten onze speelstijl altijd aanpassen.
Het puzzelen en prutsen is erg leuk en we voelen ons erg goed als we met onze groep als overwinnaars uit de vele gevechten tevoorschijn komen, gewoon door de juiste tactiek, slimme zetten en een beetje geluk. De besturing komt goed uit de verf, maar soms is de bediening met de muis wat sponzig, vooral bij het wisselen tussen personages.
Hoewel de gevechten het hart van het spel vormen en vermakelijk zijn, overdreef de ontwikkelaar Neocore Games een beetje naar het einde toe. We hebben het gevoel dat we twee meter op de kaart lopen tot een volgend tracking shot de volgende kamer met ontelbare vijanden aankondigt.
Meer dan alleen motiverende wortels
Om in de gevechten bij te kunnen blijven, investeren we leerpunten die we door level-ups op de campagnekaart hebben opgedaan in nieuwe vaardigheden en zo specialiseren we onze heldengroep. Dit is ook het moment waarop we ons bezighouden met het verzamelen van buit en het uitrusten van de personages, want in de missies verzamelen we alleen voorwerpen – die worden beheerd en daarna opnieuw uitgerust.
Enerzijds is dit erg prettig, omdat op deze manier het doel van de missie, het verhaal en de gevechten tijdens de gevechten op de voorgrond staan. Aan de andere kant zouden wij willen dat een lid van de groep op zijn minst zijn genezend drankje aan een collega in nood kon geven.
We verzamelen niet alleen betere uitrusting in missies, maar kunnen die ook kopen van de handelaar. Dit is een van de vele vrij te spelen gebouwen in Camelot Castle. Naast de bekende Ronde Tafel, waarmee we tot twaalf ridders kunnen rekruteren voor de partijselectie, zijn het Hospice en de Kathedraal voor het herstel van gewonde personages en het Trainingsveld voor de training van helden die niet op missie zijn geweest, bijzonder belangrijk. We kunnen de afzonderlijke gebouwen verbeteren met goud dat we in de missies hebben verzameld en met bouwmaterialen.
We beseffen snel dat dit geen daad is, maar absoluut noodzakelijk. Vitaliteit verloren in de strijd wordt niet automatisch hersteld, maar moet worden aangevuld in het hospice. Als de held ook een verwonding heeft opgelopen, zoals een inwendige bloeding, moet deze ook in de kathedraal worden behandeld.
Tijdens de behandeling, die verschillende rondes kan duren maar met goud tot minstens één kan worden verkort, is het personage niet beschikbaar voor missies. Als alternatief kunnen we ook gehavende strijders meenemen, maar dit wordt alleen aanbevolen in de grootste nood. De resterende levenspunten zijn geen dik kussen na een harnasbreuk en verwondingen brengen merkbare mali.
De gameplay wordt gecompleteerd door een moraliteitssysteem met de twee tegenpolen “Rechtvaardige” en “Tiran”, alsmede “Christelijk” en “Oud Geloof”. Steeds weer moeten we tijdens de missies, maar vooral tijdens gebeurtenissen op de campagnekaart die in saaie tekstvensters worden gepresenteerd, beslissingen nemen in de ene of de andere richting.
Dit beïnvloedt de relatie en dus de prestaties van onze heldengroep, want als wij als voorstanders van het heidense geloof een groep vrome christenen leiden, zal er zeker geen liefde tussen hen verloren gaan. De richting waarin we ons daardoor ontwikkelen in de moraliteitstabel bepaalt welke zijmissies met rekruteerbare helden of verdere verbeteringen we kunnen vrijspelen.
Aangezien je hier niet alles kunt vrijspelen, is er hier potentieel om de campagne opnieuw te spelen. Als de campagne na 50 tot 60 uur is afgelopen met een relatief onspectaculaire finale – die met een prijs van 45 euro nog steeds een redelijke waarde heeft – wachten er nog enkele missies op je als end-game content. Er is ook een PvP multiplayer mode.
Met uitzondering van het personage, is het spel volledig in het Engels nagesynchroniseerd. Er zijn talrijke tekstlokalisaties, ook in het Duits, die al voor een zeer groot deel zijn geïmplementeerd, maar nog niet volledig.
Editorial conclusion
De complexiteit en diepgang van King Arthur: Knight’s Tale zijn voor mij voorbeelden van een goed spelontwerp. Hier ben ik niet overbelast, maar toch uitgedaagd, moet ik goed op mijn helden letten en daarnaast de administratie en de uitbreiding van Camelot beheren. Dit alles is op zich leuk, maar het verhaal en de setting zijn de echte drijfveren van het avontuur. De donkere fantasystijl, het maffe Avalon en de vraag wat er achter de mysterieuze verandering van de eens zo rechtvaardige Arthur zit, lieten me ronde na ronde betwisten.
Voor mij was de oplossing aan het einde echter een van de meest onbevredigende aspecten van de hele spelervaring. Ik bekritiseer de ontwikkelaars ook om het gebrek aan ideeën, om aan het eind tegen steeds meer golven vijanden te moeten vechten. Al met al is King Arthur: Knight’s Tale echter een uitstekend voorbeeld van een geslaagde Early Access-campagne en een absolute aanrader voor iedereen die zich kan vinden in de setting en de turn-based gevechten.
