De test van GlobalESportNews is eindelijk klaar: Elex 2 is beter dan zijn voorganger, maar had daarvoor te veel tijd nodig. Dit beïnvloedt de beoordeling.
Wie Elex 2 begint te spelen, voelt: vrijheid, een gevoel van vertrek, een gevoel van thuiskomen en op de bank kruipen in je favoriete warme deken met een warme chocolademelk. Maar ook: sensatie. Als je stopt met het spelen van Elex 2, voel je: tevredenheid, een gevoel van welzijn, opluchting. En misschien een beetje brandend maagzuur.
Hoe grandioos de verkenning van de open wereld in Piranha Byte’s nieuwe role-playing game ook is, het verhaal verspilt veel potentieel naarmate de gebeurtenissen meer op de spits gedreven worden. Het resultaat is een rollenspel dat in twee helften is opgedeeld en minstens 40 uur lang vermaakt. Het bouwt op een verstandige manier voort op de fundamenten die in de voorganger zijn gelegd, maar laat zijn eigen ambities op het gebied van plot op de achtergrond. Ook omdat Elex 3 blijkbaar al vast gepland is.
Update van 28 februari: Intussen hebben we onze Elex 2-test afgerond en kunnen we hem een definitieve beoordeling geven. Daarbij hebben wij ook de conclusie op de laatste bladzijde enigszins herzien en een fout gecorrigeerd: Zij die zich bij de vogelvrijen aansluiten kunnen de krachtige stims gebruiken zonder de anders verplichte XP straf van 50 procent.
Inhoudsopgave
Welcome to Wonderland
De eerste helft van Elex 2 is bijna een overlevingsspel: In de atmosferisch dichte wereld spring je van de ene verlaten ruïne naar de volgende, altijd op de uitkijk voor dodelijke vijanden, schraap je bij elkaar wat de overblijfselen van de gevallen beschaving te bieden hebben, altijd onderweg. Voedsel, helende drankjes, knutselmateriaal, alles gaat in je oneindige zak met uitrusting, en als je eindelijk een wapen vindt dat meer schade aanricht dan je eerste knuppel, doe je een vreugdedansje. Je gaat alleen de strijd aan als je zeker bent van de uitkomst, en voor al het andere worden de knoppen snel opslaan en snel laden mishandeld.
Hoewel Elex 2 altijd een role-playing game blijft zonder overdreven survival-elementen (eten en drinken worden alleen gebruikt om vitaliteit en mana te herstellen), zelfs als je het op de hoogste van de vier (goed uitgebalanceerde) moeilijkheidsgraden aanpakt. Maar de gameplay lijkt nog steeds op een wandeling door de gevaarlijke open wereld van een DayZ.
Als je overleeft, word je na verloop van tijd sterker, en op een gegeven moment komt het moment dat je alle walgelijke wezens die je in de uren daarvoor met een paar stoten, beten en schoppen het stof in hebben gestuurd, terugpakt.
Dit gebeurt zo natuurlijk, door gestaag te investeren in vijf karakterattributen en meer dan 80 vaardigheden, dat dit progressiemechanisme een van de grootste garanties voor plezier in Elex 2 is. Het upgrade model van Piranha Bytes kan zich meten met de beste in het genre en kan dienen als een lichtend voorbeeld voor RPG’s in de toekomst.
Attribuutpunten die je verdient door een level omhoog te gaan, worden direct verdeeld. Deze keer hebben de waarden een groter effect dan in Elex 1. Leerpunten daarentegen dienen als een tweede valuta naast Elexit om nieuwe vaardigheden van leraren te kopen.” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/03/Attribute-points-earned-through-level-ups.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
Het crafting-systeem is vergelijkbaar: je kunt de juiste vaardigheden gebruiken om munitie te assembleren of beschadigde wapens te verfijnen aan verschillende werkbanken. Drie gebroken wapens worden een nieuw wapen met aanzienlijk betere statuswaarden. Dankzij de preview-functie kun je altijd zien wat je voor je knutselmaterialen krijgt en wat de moeite waard is om voor te sparen.
Met de grondstof Elex en andere materialen kun je ook drankjes brouwen die je extra attributen of leerpunten geven. Dat laatste heb je nodig, samen met aanzienlijke bedragen aan Elexit, om leraren te betalen voor nieuwe vaardigheden. Ondertussen kun je je held uitrusten met nieuwe voorwerpen in de inventaris, en kun je tot negen wapens en drankjes in een cirkelvormig menu stoppen voor sneller gebruik. De verschillende systemen grijpen intelligent in elkaar en motiveren op lange termijn.
De drang om je eigen personage te verbeteren en alles wat nuttig is uit de wereld te grissen, zal je in de eerste paar uur bijna dwingen het hoofdverhaal te vergeten. Dit is opzettelijk.
Het verhaal komt later!
Met Elex 2 maakt de 30-koppige ontwikkelstudio Piranha Bytes zijn fans het hof als nooit tevoren. Alles lijkt erop gericht om kenners van Gothic en Elex zich thuis te laten voelen. Ook door de structuur van de campagne: het verhaal, verdeeld in vier aktes, geeft je in het begin veel vrijheid om zo veel mogelijk geheimen uit de grote spelwereld te ontfutselen.
De keuze voor één van de vijf facties (zie kader) kan lang worden uitgesteld of zelfs helemaal vermeden worden – voor het eerst in de geschiedenis van de spellen van de Ruhrpott kun je de uiteindelijke sequentie ook als factieloze held zien. Maar alleen wanneer je belangrijke dialogen en hoofdopdrachten voltooit, die duidelijk als mijlpalen worden gecommuniceerd, vordert het verhaal merkbaar.
Aan de ene kant is dit geweldig omdat je zelf het tempo bepaalt waarin Elex 2 vordert. Anderzijds komt het hoofdverhaal pas in de tweede helft van het spel op gang, wanneer je een groep hebt gekozen en prioriteit hebt gegeven aan de leuke verkenning van de spelwereld.
Pas vanaf de derde akte wordt het plot rond de Skyands interessanter. Dit laatste is een nieuw buitenaards ras dat landt op de planeet Magalan en het eerste wat ze doen is het huis van Elex held Jax begraven onder een van de vele onheilspellende torens. Jax raakt ernstig gewond en besmet met een virus dat hem voor de rest van het spel problemen bezorgt – maar er zijn geen gevolgen voor de gameplay, afgezien van een paar visuele effecten en de ongewenste teleport.
Piranha Bytes probeert eerder de speler een persoonlijke motivatie te geven voor de strijd tegen de Skyands met de infectie en het verlies van zijn eigen hut. Daartoe introduceren de ontwikkelaars ook de zoon van Jax. Dit komt omdat Elex 2 zich enkele jaren na de gebeurtenissen van zijn voorganger afspeelt. Er zijn genoeg aanknopingspunten in het verhaal, maar de afgewisselde flashbacks zijn soms moeilijk te begrijpen. Wie het eerste deel niet heeft gespeeld, kan de basisdraden goed volgen, maar mist veel toespelingen en details.
Op emotioneel vlak geeft Elex 2 een gemengd beeld. Enerzijds kun je je in het verhaal verplaatsen dankzij de in de voorganger vastgelegde held Jax en zijn relaties, maar anderzijds missen de dramatisch opgezette cutscenes tegen het einde vaak de juiste enscenering om met succes een emotionele impact over te brengen.
De gezichten van de personages blijken een absolute sfeerverpester, die er soms uitzien alsof er een stel poppen uit de wassenbeelden is ontsnapt. Telkens weer zijn er momenten in het spel die je losrukken van de gesprekken, die geheel in het Duits zijn. Piranha Bytes heeft tenminste enkele van de ergste aberraties in de preview versie aangepast, bijvoorbeeld mage Caja ziet er niet langer uit als een wandelend lijk.
Maar als je de af en toe geïmproviseerde animaties en onhandige cutscènes, en een paar slecht gekozen stemacteurs, niet erg vindt, kun je veel positieve punten uit het verhaal van Elex 2 halen. In de laatste twee bedrijven komen de gebeurtenissen tot een hoogtepunt en komen spannende inzichten in de ware aard van de Skyands aan het licht. Dit mondt uit in een krachtmeting die de weg vrijmaakt voor Elex 3.
De laatste sequentie geeft duidelijke hints over de setting van het vervolg en verschilt in details, afhankelijk van de keuzes die je eerder hebt gemaakt. Hoewel de grote dreiging en het centrale conflict zijn opgelost, lijdt Elex 2 merkbaar onder het feit dat het het middendeel is van een geplande trilogie. Verscheidene verhaallijnen worden niet afgesloten, maar de ermee verbonden personages worden op hun plaats gezet voor een vervolg zonder dat hun ontwikkeling een afronding vindt. Dit kan hinderlijk zijn voor al diegenen die niet nog eens vijf jaar willen wachten op het vervolg nadat ze het spel hebben uitgespeeld.
De facties in Elex 2
Sinds de allereerste Gothic, heeft Piranha Bytes maar één spel gemaakt waarbij je niet één van de drie facties kiest: Risen 2, waren er eigenlijk maar twee. Elex 2 daarentegen levert er nu voor het eerst vijf – hoewel, eigenlijk zijn het er zes. En toch op een of andere manier maar drie. Klinkt dat verwarrend? Maak je geen zorgen, we zullen er wat licht op werpen.
De natuurminnende berserkers hebben zich thuis gemaakt in het voormalige vogelvrije fort van Tavar.
Zelfs de geestelijken willen dat je je basistraining ergens anders doet, je moet eerst je weg omhoog dienen bij de Albs. In ruil daarvoor krijg je de modernste uitrusting in het spel en de mogelijkheid om de dood te bedriegen.
Net als in Elex 1 is de opeenstapeling van massale gevechten tegen het einde een beetje vermoeiend. Je ontdoet de ene Skyands toren na de andere van buitenaardse beesten en strijdt in één ruk tegen massa’s voetsoldaten, robots, reuzenspinnen, afvallige Alb-troepen, nog meer robots … En zo verder. De gevechtszware tweede helft van het spel staat in schril contrast met de openingsfase, waarin de nadruk ligt op verkenning en het zoeken naar buit.
Aangenaam, echter, want ongebruikelijk in video games: Na de finale van Elex 2 maak je nog een rondje door de spelwereld en praat je met alle belangrijke facties over de gevolgen van de finale. Dit is geloofwaardiger dan het spel gewoon beëindigen na het afspelen van de aftiteling. Vooral omdat je dan alle achtergebleven neventaken kunt afmaken. Het zijn er waarschijnlijk veel, want Elex 2 is behoorlijk groot.
Er wordt veel gespeeld voor het geld
Wie Elex 2 in minder dan 40 uur uitspeelt, zou een carrière als speedrunner moeten overwegen. We eindigden op level 51 na 60 uur spelen en hadden 99 procent van de spelwereld verkend. De voortgang kan gemakkelijk worden gevolgd dankzij de ingenieuze kaartfunctie. Want Piranha Bytes keert het principe achter de gebruikelijke wirwar van vraagtekens in andere open-wereldspellen binnenstebuiten met een ingenieuze verandering: In Elex 2, stel je zelf de vraagtekens in. Laten we dit demonstreren:
In het begin worden slechts enkele iconen op de overzichtskaart getoond, zoals de snelle reispunten die beetje bij beetje ontdekt kunnen worden of de quest markers die optioneel geactiveerd kunnen worden. Maar als je een momenteel onoverwinnelijk monster tegenkomt of een gesloten kist waarvoor je nog niet de juiste sleutel of vaardigheid hebt, kun je een van de vele kant-en-klare symbolen op de kaart plakken. U kunt dan deze stickers verwijderen en een overzicht krijgen van spannende plaatsen en bestemmingen voor toekomstige verkenningstochten. Een functie die we in de toekomst in elk open-wereldspel zouden willen zien!
Vooral omdat deze spelwereld niet bestaat uit repetitieve bouwstenen waarin de ontwikkelaars regelmatig vier of vijf activiteiten herhalen volgens een patroon. In Elex 2 zijn er geen gestandaardiseerde buitenposten om te bevrijden of voorgedefinieerde premiejachtmissies om te voltooien. De wereld voelt veel natuurlijker aan dan in sommige AAA-titels, alles heeft een doel en is verbonden met quests en verhalen.
De enorme kaart is ongeveer even groot als in de voorganger, maar toont toch heel wat veranderingen. Terwijl enerzijds oude gebieden rond de berserkstad Golieth zijn verwijderd, zijn anderzijds nieuwe regio’s in het zuiden en oosten toegevoegd. En de regio’s die in Elex 1 nog zanderig waren, bloeien een paar jaar later in allerlei kleuren op dankzij de Wereldharten. Dichte bossen, besneeuwde toppen, woestenijen bezaaid met roestige treinwagons – Elex 2 biedt een kleurrijk smorgasbord van post-apocalyptische landschappen.
Dankzij mooie lichteffecten zijn de heuvels en valleien de visuele ster van het spel, vooral de zonsopgang in het bos is de moeite waard. Vanaf een hoge klif naar beneden kijken en beneden torenhoge monsters zien, die langzaam door het gras sluipen, is een subliem gezicht. Totdat je je realiseert dat de hakkelige animaties van een afstand er rijkelijk antiek uitzien, zelfs van dichtbij.
Als je de nieuwste technologie en vloeiende graphics verwacht, ben je bij Elex 2 aan het verkeerde adres. In plaats daarvan heeft het rollenspel andere sterke punten. U kunt er enkele zien (en de grafische zwakke punten) in onze galerij met talrijke zelfgemaakte screenshots van de testversie:
De prestaties zijn behoorlijk, maar soms waren er kleine vertragingen op onze testcomputer (Core i5-8600K, Geforce RTX 2070, 16 GB RAM). In onze technologiegids geven wij u de beste instellingen voor een soepele spelervaring.
Missies die je (soms) herinnert
Elex 2 is ruwweg verdeeld in drie gelijke delen: Dialoog voeren, beestjes bevechten, de wereld verkennen. In de laatste kom je genoeg mogelijkheden tegen om je aan de eerste twee activiteiten over te geven, vaak in opdracht van NPC’s die de quests verbinden met soms tragische, soms grappige verhalen.
Zodra u uw geld toevertrouwt aan een louche financiële dienstverlener die met uw hulp een Ponzi scheme wil beginnen. Dan weer beantwoord je quizvragen onder bedreiging van geweld, help je een berserker zich met zijn familie te verzoenen, of volg je drie jonge rechercheurs die een strafzaak onderzoeken.
De missies zijn grillig, maar bepaalde patronen herhalen zich iets te vaak (“Verpletter zeven exemplaren van monstertype X!”). Daarentegen zijn er vaak meerdere mogelijke oplossingen en beslissingsmomenten om je eigen Jax vorm te geven, althans op moreel niveau. Dit is gebaseerd op een eenvoudig zwart-wit systeem; je verzamelt “vernietiging” of ontmantelt het. Vooral in het latere verloop van het spel zijn er speciale conversatiemogelijkheden voor personages met de ene of de andere karaktereigenschap. Je vaardigheden worden ook regelmatig bevraagd, maar in tegenstelling tot in Elex 1 zijn de minimumvereisten veel beter uitgebalanceerd, vooral in het begin.
Zo bereikt
Elex 2 wat goede rollenspellen altijd heeft onderscheiden: De beslissingen van de speler hebben merkbare gevolgen, of het nu gaat om het personagesysteem, het verloop van de missies of zelfs gewoon omdat de personages in het spel commentaar leveren op je acties. Dit is wat er steeds weer gebeurt in Elex 2. NPC’s bedanken je, je komt oude bekenden weer tegen, en het spel gaat een stapje verder om scènes te presenteren die strikt genomen overbodig zijn, maar bijdragen aan de geloofwaardigheid van de wereld.
Als je bijvoorbeeld op zoek gaat naar nieuwe rekruten voor de exploitant van de ertsmijn en een ingewikkelde, kronkelige reeks queesten voltooit, word je aan het eind niet alleen beloond met ervaringspunten en Elexit. Nee, de volgende keer dat u de stad bezoekt, zult u ook zien hoe de opdrachtgever zijn verse rekruten de eed afneemt en dan daadwerkelijk met hen naar de mijn marcheert. En niet in een of andere cutscene, maar als een organische, bijna toevallige gebeurtenis in de open wereld.
Je moet echter wel geduld hebben, want de dialogen nemen veel tijd in beslag; als je voor het eerst op het hoofdkwartier van een van de facties komt, wil iedereen je zijn levensverhaal vertellen. Niet alle teksten zijn grootse literatuur, veel ervan lijkt meer op opvulling, kwantiteit vóór kwaliteit. Maar in ieder geval brengen de gesprekken de typische Piranha Bytes stijl goed over, hier praat je vrijuit – totdat je een pak rammel krijgt en … hou je mond, jij stomme alb!
O ja, er zijn natuurlijk ook metgezellen, en hun queesten lopen door het hele spel. De personages zijn goed geschreven, en er is een metgezel voor elk type speler en elk temperament – terwijl je er toch maar één mee mag nemen. De anderen, ondertussen, wachten in een centraal kamp dat een belangrijke rol speelt in het verhaal en dat verschillende keren wordt aangevallen door vijanden. Je hebt ook al je knutselgereedschap op één plek.
Elk van je metgezellen stuurt je op een reeks speciale missies, die helaas niet meer inhouden dan het uitschakelen van speciale groepen vijanden op vooraf bepaalde plaatsen in de spelwereld. De vaardigheden van de metgezellen worden na verloop van tijd automatisch beter, en Jax mag aan het eind ook een vluchtige kus uitwisselen met een van de drie vrouwen in het spel, wat doorgaat voor een liefdesscène.
Dusted battles
Elex 2 doet het qua gevechten een stuk beter dan zijn voorganger, maar dat maakt het nog geen grandioos opgepoetste AAA-ervaring à la Batman: Arkham City. De besturing is nog wat onhandig, en de timing is niet altijd perfect. Vooral als je tegenover groepen vijanden staat, heb je het moeilijk. Tenminste in het begin, want ook hier is de splitsing van de campagne in twee delen merkbaar.
Tegen het einde gooit het hoofdspel je in verschillende grote gevechten met tot 20 tegenstanders. Je slacht zonder ophouden en dankzij je superieure wapenrusting op dit punt, ben je in staat de vele tegenstanders op afstand te houden. Dit is een schril contrast met de eerste uren, waar zelfs twee reuzenratten tegelijk je doen zweten.
Hoe sterk je ook bent en tegen hoeveel vijanden je het ook opneemt, de gevechten van Elex 2 zullen nooit een hoogtepunt zijn. Het voorbeeld met Batman: Arkham City hierboven staat voor games waarin, na de tutorial, iets klikt en je de diepte van het gevechtssysteem begint te benutten. Terwijl Dark Souls discipline beloont, is er in The Witcher 3 op z’n minst een zekere mate van tactiek om rekening mee te houden met zwaarden, spreuken en drankjes. In Elex 2 daarentegen, verlopen de gevechten bijna altijd op dezelfde manier en zijn ze meer een middel om een doel te bereiken.
Met een beetje gewenning gaan de melee gevechten routinematig, ook omdat de vijandelijke AI is afgestudeerd aan de “vrolijk tot de dood” academie. Alleen de lange levensbalken en de hoge schade van vijandelijke aanvallen vormen een uitdaging, voor de rest heb je een krachtige ontwijkfunctie. Later in het spel zijn er ook schilden die alle schade absorberen bij het blokkeren. Je leert spreuken en andere speciale vaardigheden bijna uitsluitend van de facties, maar ze brengen nauwelijks nieuwe elementen in het spel.
De uit Elex bekende stamina-balk is terug, maar deze keer kun je veel meer aanvallen achter elkaar uitvoeren; de voorganger was hier erg gierig, en je werd ook gedwongen om doorlopende combo’s uit te voeren om redelijke schade aan te richten met zwaarden en bijlen. Dit is niet langer het geval in Elex 2 – een zinvolle verbetering.
Schoppen en schildslagen zijn nuttig om het uithoudingsvermogen van een tegenstander uit te putten – als hun gele balk op nul komt te staan, vallen ze op de grond en zijn ze een ogenblik bijzonder kwetsbaar. Jax’s zware aanval is onmisbaar voor maximale schade in dit geval, maar verder vrijwel nutteloos.
Gevechten met geweren vullen het zwaardvechten goed aan, waarbij vooral jachtgeweren dodelijk zijn. Daarnaast zijn er granaten en raketwerpers, die vijanden terugwerpen als ze ontploffen, maar verder niet veel doen. Plasmageweren, bogen en kruisbogen daarentegen zijn zeer effectief op afstand, idealiter vanuit een verhoogde positie. Daar komen is makkelijker dan ooit in Elex 2, want Jax krijgt een aantal praktische upgrades voor zijn jetpack.
Vliegen is altijd mooier
In de strijd is de jetpack belangrijker dan ooit. Met het wapen uitgerust, vliegt Jax naar de vijand en slaat toe. Aanvallen gaan automatisch, maar ontwijken is lastig. Als je een vuurwapen in je hand hebt, zweeft Jax tijdens het mikken in de lucht en kan hij dus rustig mikken op vijanden op de grond. Om ervoor te zorgen dat dit niet te gemakkelijk is, hebben bijna alle monsters en menselijke tegenstanders nu een afstandsaanval.
Het ontwerp van de spelwereld is opmerkelijk goed aangepast aan de nieuwe functies van de jetpack, want bepaalde monumenten vallen altijd op in de verte en trekken je aandacht: Hier een hut, daar een groep monsters aan de overkant van de rivier, daar een gat in de rotswand geeuwt en zinspeelt op een verborgen grot.
Gebruik de jetpack om de loopafstanden tussen deze hotspots te overbruggen. Zo minimaliseer je de wachttijden en het saaie marcheren door het vuil. Hierdoor wordt het spel een schijnbaar eindeloze opeenvolging van verkenning en gevechten, waarbij de volgende afleiding slechts een druk op de knop en enkele seconden verwijderd is.
Het vinden van een verborgen kortere weg, bijvoorbeeld door over een dal te vliegen of jezelf van dak naar dak te stuwen, wekt gevoelens van geluk op. De boodschap is duidelijk: de wereld van Elex 2 is van jou, en de jetpack is de sleutel die de poorten opent naar verkenning, slot, voorraad en vat. In de test werkt dit zo fantastisch dat het beperkte scala aan functies van de raketmotor uit de eerste Elex achteraf gezien ronduit nietig lijkt.
Over het algemeen voelt Elex 2 ronder aan dan elk ander Piranha Bytes spel. De ontwikkelingsperiode van vijf jaar heeft het spel merkbaar goed gedaan, vooral als het gaat om de kerngameplay, deze basislus van verkennen, buit pakken en karakter verbeteren. Hoewel het onevenwichtige verhaal ervoor zorgt dat de twee helften van het spel heel verschillend aanvoelen, slaagt Elex 2 er uiteindelijk in om de twee te laten samensmelten tot een aangrijpend, zij het een beetje hip, rollenspel waarin de reis altijd belangrijker is dan de bestemming.
Beter dan zijn voorganger?
2017 was een fantastisch jaar voor open wereld fans. Met The Legend of Zelda: Breath of the Wild, Horizon Zero Dawn en Assassin’s Creed Origins werden drie games tegelijk uitgebracht, die elk op hun eigen manier een opmerkelijke spelwereld op kleine grote schermen toverden. En dan was er Elex, de antithese van de goed ontworpen moderne open wereld. Gemaakt door Gothic fans voor Gothic fans en net zo onhandelbaar als je zou verwachten van een 20 jaar oud spelprincipe. De reis naar de planeet Magalan was toen 85 gamepunten waard voor ons. Vijf jaar later, wordt deze waardering nu gewroken.
Want Elex 2, verschenen in 2022, is in veel opzichten beter dan zijn voorganger. De start van het spel is eerlijker, de besturing soepeler, de jetpack nuttiger. Er zijn meer facties dan ooit tevoren in een Piranha Bytes spel. Alles lijkt een beetje meer afgerond, een beetje meer gepolijst. Maar dat is ook het probleem: “een beetje” is niet genoeg voor een score van meer dan 85 na vijf jaar.
De tijd heeft immers niet stilgestaan tussen 2017 en 2022. De fans van de open wereld van vandaag verwachten terecht meer, en de normen voor presentatie en enscenering liggen veel hoger dan toen. Ook in de GlobalESportNews redactie. Het paradoxale resultaat: de opvolger krijgt een slechtere beoordeling dan zijn voorganger, hoewel hij eigenlijk beter is. Maar wat betekent “erger”? Elex 2 is nog steeds een grote aanrader voor rollenspelers. Tenminste als je bereid bent offers te brengen.
Voordeel van de redacteur
Elex 2 slaagt erin om met zijn open wereld iets te doen wat maar weinig open-wereldspellen tegenwoordig voor elkaar krijgen: Ik krijg meteen een groot verlangen om het te verkennen. Net als in het eerste deel breng ik de meeste tijd door met slenteren en jetpacken door het gebied, met het verzamelen van allerlei spulletjes (hoera voor de onbeperkte inventaris!) en met het opsnuiven van alle kleine details en verhalen van de spelwereld.
Het rollenspel laat me gewoon alles zelf verkennen en uitproberen in plaats van me altijd de directe route te geven. Deze keer wil het me niet eens in een factie dwingen! In zijn tijd had ik Elex na 18 uur verlaten omdat ik een van de facties moest kiezen. En ik kan nooit beslissen! Maar als alle facties in Elex 2 me niet bevallen, vorm ik gewoon mijn eigen bende. Het kan niet tippen aan het fantastische factiesysteem van Fallout: New Vegas, maar dit is zeker een van mijn favoriete veranderingen in Elex 2.
Aan de andere kant had ik graag veel meer veranderingen en verbeteringen gezien in de personages en de enscenering van het verhaal. De gesprekken missen vaak dynamiek voor mij, sommige sprekers klinken erg emotieloos en als het op gezichtsanimaties aankomt, doet “The Polar Express” vrijwillig afstand van zijn Uncanny Valley-kroon. Ik vind het moeilijk om me in te leven in de personages, hun lot en dus in het verhaal zelf, en ik merk dan ook dat ik herhaaldelijk de voorkeur geef aan het plunderen van buitenaardse toiletten in plaats van me te bekommeren om de buitenaardse dreiging.
Uiteindelijk laat Elex 2 me achter met dezelfde gevoelens als zijn voorganger: Open wereld – yay! Verhaal en personages – nee!
