Meer rollenspel, meer humor en een echt lange campagne: Tiny Tina’s Wonderland doet veel goed en zal nog voor discussie zorgen.
Negen jaar geleden was Tiny Tina’s Storming of the Dragon Fortress niet alleen de beste DLC voor Borderlands 2, maar ook de leukste uitbreiding onder de talloze add-ons van de hele Borderlands-serie tot nu toe.
Nadat dit kleine meesterwerk vorig jaar opnieuw werd uitgebracht als een op zichzelf staand avontuur, wordt het nu gevolgd door Tiny Tina’s Wonderlands, een echte verhalenshooter van ongeveer 25 uur, die het idee opnieuw oprakelt rond een tafelronde onder leiding van seriefavoriet Tiny Tina.
Maar kan het uitstapje naar de D&D wereld weer ontbranden? Of raakt de Borderlands-serie in zijn vijfde deel langzaam op stoom? We zullen het voor je uitzoeken in onze test.
Inhoudsopgave
Het avontuur begint
In plaats van een vooraf ingestelde uitroeier te spelen en het universum te redden van een gemene superschurk, neemt Wonderlands ons mee in een ronde van het tabletop rollenspel Bunkers & Badasses – de Borderlands-versie van Dungeons & Dragons, zeg maar.
Natuurlijk is Tiny Tina weer de spelleider van de campagne, terwijl we twee charmante metgezellen krijgen in de vorm van de koppige kapitein Valentine en de door regels geobsedeerde robotvrouw Frette. Hoewel zij zelf niet aan het spel mogen deelnemen wegens een klein geschil met Tina, leveren zij ijverig commentaar en discussies, wat voor vele grappige momenten zorgt.
Voordat we op reis gaan naar de Wonderlands, moeten we eerst een personage creëren dat bij het thema past – een nieuwigheid in de Borderlands-serie.
Naast visuele aanpassingen zoals kapsels en make-up is ook de keuze van de klasse hier aan de orde.
En deze klassen blijken gelukkig heel gevarieerd te zijn: De Brrr Serker, bijvoorbeeld, is gespecialiseerd in vorstschade en mêlee-aanvallen, terwijl de Spore Keeper liever van een afstand aanvalt, terwijl zijn Mushroom Companion de aandacht van vijanden trekt. Terwijl in Borderlands 3 elke klasse twee vaardigheidsbomen had, hebben ze er in Wonderlands maar één. Maar je kunt later in het spel een tweede klasse kiezen, wat uitnodigt tot uitgebreid experimenteren.
Bunkers & Badasses
De inleiding tot de fantasiewereld kon nauwelijks clichématiger zijn: Tiny Tina stuurt ons naar de hoofdstad Prachthuf, die wordt belegerd door de skeletachtige dienaren van de gemene necromancer Dragon Lord. Als we eenmaal met de dreiging hebben afgerekend, gaan we naar een kerkhof om een uiterst machtig relikwie, het Zielezwaard, uit een crypte op te halen. Dat klinkt op het eerste gezicht niet spectaculair.
Maar gelukkig geeft Tina blijk van grote vindingrijkheid en meer dan een vleugje waanzin wanneer zij ons door haar denkbeeldige verhaal leidt: Telkens weer schotelt zij ons maffe figuren voor, zoals de Koningin van Wonderland: een paard van diamanten dat Arschgaul heet. Helaas wordt haar hoofd door een moordaanslag van de hoofdschurk letterlijk korter, zodat ons nieuwe doel is over de zee naar zijn necropolis te reizen en een eind aan hem te maken.
Om spoilerredenen willen we op dit moment niet te veel van het verhaal verklappen. Maar dit kan gezegd worden: het verhaal zelf is maar matig spannend, maar het is veel grappiger en beter geschreven dan in Borderlands 3.
Bovendien komt de Dragon Lord dankzij zijn zelfvoldane monologen veel charismatischer over dan de ongelooflijk irritante Calypso-tweeling. Maar zelfs hij kan niet tippen aan Handsome Jack uit Borderlands 2.
En ook al is het verhaal niet echt sprankelend naar onze smaak, toch zijn er enkele momenten van landschappelijke genialiteit in Tiny Tina’s Wonderlands. Vooral wanneer de spelmeester onverwachts in de actie ingrijpt.
Wanneer we het gebied van Rottende Schimmel betreden, bevinden we ons aanvankelijk in een vrij doorsnee bos. Omdat dit niet muf genoeg is voor onze medespeler Valentijn, laat Tina gewoon alle bomen erop afsterven en creëert een moeras dat overwoekerd is met enorme paddestoelen.
Deze situaties, waarin Tina reageert op de discussie met je medespelers en spontaan de spelwereld verandert, zijn altijd echte hoogtepunten dankzij de geestig geschreven dialogen en de uitstekende vertolkingen van alle nasynchroniserende acteurs en actrices.
Verhaalpersonages kunnen plots sterven door spontane verbranding of er verschijnen vijanden die gewoon Um, Um of Hmm heten. Dit zijn gewoon dingen die gebeuren als de spelleiding op een verhit moment een beetje overrompeld is.
Een ander hoogtepunt zijn de vele optionele neventaken: Hoewel deze niets te maken hebben met het verloop van het hoofdverhaal, vertellen ze altijd geweldige verhalen. Deze zijn soms grappig, soms ontroerend, maar altijd heerlijk maf.
Vroeg in het spel, bijvoorbeeld, helpen we een boerin die verliefd is geworden op een ijdele alchemist. Maar de alchemist wil pas iets met de arme boer beginnen als varkens leren vliegen, water stroomt of een poëtische kabouter haar een liefdeslied zingt. Dus geven we haar er een – op waarschijnlijk de domste manier denkbaar.
Geen gameplay experimenten
De nieuwe spreuken zijn heel bijzonder. Hier spietsen we een vijand met een ijspegel.” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/03/The-new-spells-are-impressive.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
Hetzelfde beeld komt naar voren met de wapens: Hoewel ze gedeeltelijk zijn aangepast aan de nieuwe fantasy-setting, spelen ze min of meer hetzelfde als in Borderlands 3. Sommige pistolen zien er nu uit als handkruisbogen en schieten kleine pijltjes af, maar dit verandert niets aan de gameplay.
De melee wapens klinken ook alleen in theorie als een relevante vernieuwing. In de praktijk verschijnen zwaarden, bijlen en dergelijke alleen kort wanneer de bekende slam-knop wordt ingedrukt. Iedereen die hoopte op een echt melee gevechtssysteem in de stijl van Dying Light 2 zal bitter teleurgesteld zijn.
De buit en voorwerpen zijn opnieuw erg gevarieerd, zoals typisch is voor de serie, en er is geen tekort aan creatieve ideeën: een van de grappigste wapens die we vonden was een koekenpan die duidelijk geïnspireerd was op PUBG: Battlegrounds. Zolang we er niet mee slaan, krijgen we 90 procent minder schade van schoten in de rug. Niet alleen een grappige toespeling, maar ook heel nuttig.
Hetzelfde geldt voor de vijanden: hoewel de standaard skeletvijanden een beetje te alomtegenwoordig zijn naar onze smaak, zijn er minstens evenveel grappige ideeën om dat te compenseren. Haaien met poten, gravende reuzenkrabben en, natuurlijk, stapels typische fantasiebeesten zoals goblins, naga’s, goblins en trollen.
Underground Overworld
De nieuwe overwereld past ook bij de setting: Dit stelt het speelbord van de tafelronde voor en we reizen hier rond met ons personage in een soort iso-perspectief tussen de verschillende gebieden.
Deze overwereld heeft een grappig ontwerp, met overal rondslingerende blokjes en voedselresten. Als een op het bord gevallen pindaslinger ons de weg verspert, beweert Tina al snel dat dit een meteoor is die alleen met een magische sleutel kan worden verwijderd. Situatie komedie op zijn best!
In termen van gameplay biedt de overwereld echter niet veel toegevoegde waarde: om de eerder genoemde pindasleutel te krijgen, bijvoorbeeld, moeten we een grot in en een procedureel gegenereerd arenagevecht voltooien, aan het eind waarvan we het ding uit een beloningskist mogen vissen.
Dit is een patroon dat helaas door alle overworld quests loopt: Bij elke queeste moeten we hersenloze arenagevechten leveren waarin we gewoon willekeurige vijanden moeten neerschieten. Dit is niet alleen nogal eentonig op de lange duur, maar duurt ook onnodig lang door de trage spawnende vijanden.
Er zijn inderdaad wat kleine dingen te ontdekken en vrij te spelen in de bovenwereld, zoals de heiligdommen die ons kleine passieve bonussen geven. Maar waar vind je de fragmenten om ze samen te voegen? Dat klopt, in de kratten aan het einde van meer arena gevechten. Het maakt het er niet beter op dat wanneer je hoog gras kruist – Pokémon zegt hallo – er meer willekeurige arenagevechten kunnen ontstaan. Integendeel.
Voor wie is Tiny Tina’s Wonderlands de moeite waard?
Uiteindelijk rest ons alleen nog te zeggen dat we, ondanks onze kritiek, veel plezier hebben beleefd aan Tiny Tina en haar gekke ideeën. Het verhaal zelf is niet uitmuntend, maar het wordt verteld met zoveel humor en charme dat het ons tot het einde toe heeft vermaakt.
Qua gameplay blijft de spin-off extreem dicht bij de vorige delen in de serie, maar dit is op zich geen negatief punt. Gunplay en shooter mechanics lijken een beetje versleten met de vijfde shooter in de Borderlands universum, als we blijven vrij bot te schieten op kogel gesponsde vijanden die niet echt hit feedback.
Effectieve spreuken, explosies en de alomtegenwoordige schadecijfers zorgen er echter nog steeds voor dat de gevechten aanvoelen als een echt actiefestijn.
Het is echter de vraag hoe lang het spel kan boeien na de voltooiing van de echt vermakelijke campagne. De nieuwe eindspeltype Chaos Chamber belooft een hoop motiverende buit, maar bestaat uit – je raadt het al – een reeks willekeurig gegenereerde gevechten.
Met Wonderlands krijgen de veteranen van de serie een heel leuk nieuw avontuur in het Borderlands-universum, dat ook niet zuinig is met fanservice in de vorm van cameo’s van populaire personages als Claptrap of Mr Torgue.
Dus als je in de stemming bent voor gekke verhalen en de typische maffe humor en houdt van de nu ietwat routineuze Borderlands-formule van plunderen en schieten, zul je er zeker geen spijt van krijgen dat je deze game hebt gekocht. Je zult echter zelf moeten beslissen of wat er geboden wordt 60 euro waard is, want al met al voelt Tiny Tina’s Wonderlands meer aan als een (ongetwijfeld uitgebreide en kwalitatief hoogstaande) add-on voor Borderlands 3 dan als een volwaardig nieuw deel in de serie.
Redacteur’s Verdict
Omdat ik zowel een shooterfan als een fervent actie-RPG-speler ben, ligt de Borderlands-serie me sinds het eerste deel in de serie bijzonder na aan het hart. Nergens anders krijg ik zo’n geslaagde mix van geweldige humor, memorabele personages, motiverende loot spiral en ijzersterke shooter gameplay.
Tiny Tina’s Wonderlands is slechts een spin-off, maar persoonlijk vind ik het veel beter dan Borderlands 3, waarvan het plot me mateloos irriteerde. Ik heb Gearbox nog steeds niet vergeven voor de manier waarop ze Maya – mijn personage uit Borderlands 2 – hebben behandeld.
Maar zal ik het kunnen opbrengen om urenlang te grinden voor de optimale uitrusting in Wonderlands? Ik ben een beetje benieuwd welke maffe wapens en spreuken de ontwikkelaars in het spel hebben verstopt. Maar als ik echt de lamme Chaos Chamber mode moet spelen voor de beste kansen, wacht ik liever tot de reeds aangekondigde DLC’s.
In het algemeen blijft het prijsbeleid van Tiny Tina een kwestie van smaak. Ik kan iedereen begrijpen die 60 euro voor een spin-off te veel vindt. Aan de andere kant zijn er maar heel weinig shooters die voor de volle prijs een bijna onophoudelijk onderhoudende campagne van 25 uur kunnen bieden.
