Space Punks negeert wat Diablo en Borderlands zo briljant maakt

Een actierollenspel met vuurwapens en een sciencefictionscenario klinkt als een vrijbrief om geld te drukken. Maar de open beta baart ons zorgen.

Ik weet niet hoe jij Pasen hebt doorgebracht. Eieren zoeken en gezellig koffiedrinken met het gezin waren niet aan de orde van de dag voor mij. In plaats daarvan ging ik met mijn betere helft en mijn beste vriend naar de verre toekomst van Space Punks.

Als paarse strijdbijl, mijnengooiend reuzeninsect en nanotentakel-dame ondervroegen we robots in overvloed, plunderden we kilo’s kratten, doorstonden we zandstormen en speelden we het nieuwe actierollenspel van de Poolse ontwikkelstudio Flying Wild Hog (Shadow Warrior 3) tot in detail voor u uit.

Onder mijn vrienden waren we toch al op zoek naar een spel met veel groepsactie, dus de kans om Space Punks te bekijken voor de start van de (Open Beta) kwam precies op het juiste moment. De trailers zagen er tenslotte ook veelbelovend uit: Een eigenzinnige groep helden in een gestripte sci-fi omgeving, die herrie schoppen dankzij synergie-effecten en een scala aan interessante vaardigheden.

Voor mij leek Space Punks op een mix van Lost Ark en Diablo-mechanica, gekoppeld aan een vleugje Borderlands 3 en een vleugje WildStar. De optimale combinatie? Theoretisch, ja. Theoretisch.

Vier helden, één pad naar glorie

De heldenselectie aan het begin van het spel ziet er al veelbelovend uit. Je kunt spelen als de granaatschietende luidruchtige Duke, drones en miniguns gebruiken met de technisch onderlegde insecteningenieur Bob, vijanden in elkaar slaan met de vuisten van de strijdbare Finn of de nanotentakels van de cyborg Erin hanteren.

Je speelt het personage dat je aan het begin van het spel kiest uitsluitend voor de eerste paar missies en doet ervaring op met de bijbehorende vaardigheden. Pas later verzamel je genoeg beloningskristallen van voltooide missies om meer helden vrij te spelen.

Laten we naar het Devil’s Gambit ruimtestation gaan. Daar begin je missies, gebruik je het bankkluisje, vergroot je de vaardigheden van je helden, maak je nieuwe uitrusting, schakel je over naar een ander personage en verdeel je vaardigheidspunten. In isometrisch perspectief volgt de vaste en niet-zoombare camera alle bewegingen van de helden die met de WASD-toetsen worden bestuurd.

Alle personages op je account delen de bankrekening, grondstoffen en knutselrecepten, evenals de “Road to Glory”, waarop je geleidelijk nieuwe spelopties vrijspeelt door missies te voltooien en ervaring op te doen. Je kunt voltooide missies in de “Get a Job”-modus herhalen op een hogere moeilijkheidsgraad en daarvoor betere beloningen krijgen.

Maar elke held moet apart opgewaardeerd worden: Nadat ik de beginmissies met Erin had voltooid, kon ik ze niet herhalen met Duke, maar alleen spelen als een veel uitdagendere “Get a Job”-variant, waarbij het onmogelijk is om zonder steun van vrienden verder te gaan. Door de massa’s vijanden zijn de missies zelfs in hun basisversie behoorlijk uitdagend, vooral als je alleen reist.

Rich Robo-Rambazamba

De eerste missie bracht onze eigenzinnige groep naar de rode woestijnplaneet Stopan, waar hebzuchtige mijnbouwbedrijven waardevolle kristallen delven. Met elk een wapen en een afstandswapen hebben we ons in verschillende missies een weg gebaand door kleinere en grotere groepen vijanden, naast een paar eenvoudige doelwitten.

Soms herstartten we een industriële fabriek, soms herstelden we belangrijke gegevens, soms schakelden we een gigantische robot uit die door het lint was gegaan. Er werd wat afwisseling toegevoegd door korte gesprekken met NPC’s, kraanrijden, vernietigbare barricades en minigames voor het openbreken van deursloten.

Maar in principe leverden alle missies hetzelfde op: veel knokken met dezelfde drie vijandentypen, telkens weer in gebieden die er ongeveer hetzelfde uitzien. Skills als Erin’s nanotentacles of Bob’s turret zijn erg leuk, en de synergieën zijn ook interessant. Finn kan bijvoorbeeld de geactiveerde tentakels van Erin gebruiken om vijanden naar zich toe te trekken en ze in het gezicht te slaan. Maar zodra we met z’n drieën op pad waren met miniguns, dienden de vermogens alleen nog als decoratieve accessoires. Voortdurend vuren was gewoon genoeg om onze tegenstanders af te maken.

Maar zelfs met de miniguns hadden we geen garantie op de overwinning, omdat de herlaadsnelheid van hun patronen erg traag is. Als je omringd bent door veel vijanden, is dat zelden gezond. Alle helden beschermen zichzelf tegen schade met een oplaadbaar schild. Maar als de energie van het schild slinkt door aanvallen, worden de levenspunten opgebruikt.

Als deze ook opgebruikt zijn, belanden de helden op de grond. Als de anderen in het team er niet in slagen binnen 15 seconden te reanimeren, mislukt de hele missie en moet je opnieuw beginnen. Als dit gebeurt bij de eindbaas, is er geen echte vreugde – helemaal niet. Het feit dat je in Space Punks zelden healing packs krijgt om verloren levensenergie aan te vullen, eiste hier echt zijn tol.

Loot is alleen beschikbaar aan het einde van een missie of bij het plunderen van kisten die rondslingeren. Wie, net als ik, gewend is aan het motiverende pling-pling-pling van Lost Ark of de kleurrijke regenboog van buit uit Borderlands wanneer vijanden op de grond slaan, zal teleurgesteld zijn in Space Punks. Je zult tenslotte de meeste tijd ronddartelen zonder zichtbare opbrengst.

De kisten zijn ook allesbehalve gul, meestal zit er wat geld in, zelden healing packs, soms een wapen of een stuk uitrusting. En zonder betere uitrusting kom je niet ver in de “Get a Job” missies – je kunt ook zelf nieuwe wapens maken, maar de middelen die daarvoor nodig zijn zijn natuurlijk schaars, vooral in het begin van het spel.

Squishy heroes, empty world

Weinig variatie en gebrek aan diepgang zijn momenteel voor mij de grootste problemen van space punks. Deze problemen doen zich in vele hoeken van het spel voor: de rockende soundtrack zinspeelt opzettelijk op Borderlands 3, maar biedt weinig interessante tracks en vervaagt al snel naar de geluidsachtergrond als een gitaarhodgepodge.

Behalve stoffig rood zand, kristallen, schroot, bergen en industriële gebouwen is er tijdens de missies niet veel te zien, althans niet op Stopan. Deze omgeving is mooi verlicht en rijkelijk gedetailleerd op ultra-instellingen, maar de texturen van de helden steken echt af tegen hun haarscherpe omgeving en lijken veel te sponzig. En waarom kan ik mijn karakter niet beter bekijken? Een zoomfunctie ontbreekt.

Onze ploeg van drie vond het vooral irritant dat we van de NPC’s en in de missies weinig over de spelwereld te weten kwamen en dat alle doelstellingen inwisselbaar bleken te zijn. Geen vergelijking met het spannende verhaal van Borderlands, de diverse WildStar-wereld en zelfs de avontuurlijke quests van Lost Ark!

De vaak opzettelijk gevatte opmerkingen van ons huurlingenteam droegen niet bij tot een beetje ontspannen sfeer. En niet eerder waren we warmgelopen voor onze helden, of de onvermijdelijke grind stond al te wachten in de vorm van de “Get a Job”-missies, waarmee we ons uitrustingsniveau hadden moeten verhogen voor moeilijkere “Road to Glory”-taken.

Het feit dat zulke tijdrekkende mechanieken al in de eerste levels voorkwamen, heeft mijn motivatie voor de komende levels en planeten een flinke klap toegebracht. In combinatie met het uniforme missieontwerp en een wereld die er mooi uitziet maar leeg aanvoelt, is er nog veel ruimte voor verbetering voor de bètafase. Tot dan zal Space Punks, exclusief verkrijgbaar in de (Epic Games Store), het moeilijk hebben om op te boksen tegen leukere en toegankelijkere alternatieven.

Editor’s Verdict

Ik probeer graag nieuwe spellen uit die op het eerste gezicht veelbelovend lijken. Soms vind ik echte juweeltjes, soms kruip ik rond in het middenveld en soms wordt de positieve eerste indruk teleurgesteld – zoals met Space Punks. Er zitten een aantal bruikbare ideeën in dit actie-rollenspel. Maar wat ervan gemaakt wordt is gewoon niet opwekkend genoeg om ons team van drie te overtuigen. Ten laatste, wanneer je na de vijfde missie het gevoel hebt dat je bijna hetzelfde aan het spelen bent als in de eerste, is er ergens een grote hapering.

Ik zou echt genoten hebben van het scenario zelf en de eigenzinnige helden. Maar de grindzware missies zijn niet eens goed als tussendoortje van een kwartiertje, de algehele levelvoortgang is gewoon te zwaar, de weg naar nieuwe, misschien spannende vaardigheden is te lang. Vooral in directe vergelijking met andere genrevertegenwoordigers doet het sci-fi scenario me niets, hoewel ik toekomstige werelden veel spannender vind dan het middeleeuwse koninkrijk van de twintigste fantasy.