“Maar ik hou niet van sci-fi!” Dit zijn de woorden die Bethesda gisteren naar me gooide, om te laten zien dat Starfield meer is dan zijn setting
Todd Howard wil ons allemaal naar een nieuwe planeet schieten en in het beste geval brengen we daar de rest van ons leven door. Of in ieder geval genoeg tijd om te wachten opThe Elder Scrolls 6-wat inmiddels voelt alsof het wel eens de rest van mijn leven zou kunnen zijn.
Maar terwijl iedereen al zit te wachten op Besthesda’s volgende RPG-raket genaamdStarfieldwist ik lange tijd niet zeker of ik er überhaupt wel in wilde zitten. Wil ik echt tientallen uren wegzinken in een spel dat tot nu toe zo weinig concrete aantrekkingskracht op me heeft gehad? Dat zich vooral aan me opdringt omdat ik al honderden uren heb kunnen genieten van alle andere geweldige Bethesda role-playing games?
Maar die ook leunt op een Nasa-punk stijl sci-fi setting,waar ik persoonlijk niets mee kan? Ik zal het kort houden: Ja, dat kan ik wel! Want nadat Bethesda tijdens de Xbox-showcase 45 minuten lang mijn hersenen had volgepropt met elk klein detail van Starfield, veranderde er iets in mij.
Ik zie eindelijk duidelijk wat deze RPG mij kan bieden, en daar ben ik niet de enige in.
Anticipatie in plaats van verveling
Het begin van de Starfield-presentatie maakte gematigde emoties in me los. Ik zag iemand met een laser op een rotsblok schieten op een kale planeet. Een goed begin. Er volgde een wat onspectaculair vuurgevecht, het personage verzamelde wapens en voedsel en ik accepteerde simpelweg dat ik een tosti broat in het menu van dichtbij mocht bekijken. Vervolgens vertelden de ontwikkelaars over de ruimtesetting, hoe ze hun ruimteschepen ontwerpen en dat je inderdaad van planeet naar planeet kunt reizen.
Dat was het punt waarop ik voor het eerst hartelijk moest gapen. Het zag er allemaal nog steeds vrij saai uit en ik stond op het punt om te denken dat ik echt niet meer warm liep voor deze Bethesda RPG. Gelukkig was de presentatie hier nog lang niet voorbij.
Hoe langer de presentatie duurde, hoe duidelijker de setting naar de achtergrond verdween, terwijl een ander detail aan contouren won: Starfield neemt zichzelf als rollenspel uiterst serieus. Misschien nog wel serieuzer dan Elder Scrolls of Fallout ooit deden. Ik mag dit universum op mijn eigen manier verkennen en een rol spelen zoals ik dat wil.
Mijn grootste zorg in het verleden was vaak dat mijn personage sowieso een soort ruimteverkenner moest zijn, planeten moest scannen, hier en daar een quest moest voltooien en vervolgens rond moest huppelen in een lomp ruimtepak.
Maar nu heeft Bethesda eindelijk duidelijk gemaakt dat er aanzienlijk meer in Starfield zit. Het universum heeft een aantal spannende hoeken voor me in petto, die allerlei ideeën voor personages opleveren!
Een galactische zandbak
Mijn synapsen begonnen meteen te werken toen de verschillende steden en koloniën op het scherm verschenen. Mijn personage hoeft niet alleen een ruimtehansworst te worden die op zoek gaat naar menselijke organisaties. Ik kan ook gewoon op pad gaan naar de gebieden buiten de invloedssfeer van de koloniën en dan een wereld betreden die meer naar mijn smaak is.
Hier zwerf ik als outlaw door de straten van veel ruigere plaatsen zoals Akila City, breng ik mijn avonden door in rokerige saloons en werk ik als ranger, smokkelaar of jager op groot wild. Of misschien volg ik het geld wel naar Neon, waar ik mijn moraal verkoop en een luxeleventje ga leiden?
En ik ben niet de enige! Collega’s zoals Natalie zijn ook plotseling betoverd door Starfield. Op Reddit duikt de ene euforische thread na de andere op en zelfs in de Star Citizen-community gaan stemmen op die Starfield binnenkort misschien wel de voorkeur geven.
Bethesda heeft hier eindelijk een bladzijde omgeslagen die tot nu toe voor velen blijkbaar te zachtjes heeft geklonken.
Het Bethesda van de toekomst
Maar eerlijk gezegd is er nog een reden voor mijn nieuwe extase. Starfield heeft me eindelijk laten zien hoe Bethesda zijn rollenspellen in de toekomst ziet en waar hun ontwikkelingsprioriteiten liggen. En ik kan het niet helpen om me een Elder Scrolls voor te stellen met dezelfde mate van rollenspelvrijheid als Starfield.
Als ik hier al word aangemoedigd om echt avontuurlijke ruimteschepen te maken, een buitenpost te bouwen of mijn personage via talloze achtergronden in de wereld te verankeren, hoe zou dat er dan allemaal uitzien in Tamriel?
Ik wil niet langer een gevangene zonder achtergrond zijn die in de wereld wordt gegooid zonder verleden en de wereld redden als de uitverkorene. Ik wil iemand zijn die bij de wereld hoort, zijn eigen weg gaat en zich hoogstens geroepen voelt om al zijn talent in te zetten om het kwaad te overwinnen.
Of misschien kan het me gewoon niets schelen en bouw ik in plaats daarvan mijn eigen kasteel in het verre land, smeed ik wapens van opgeraapte stukjes en beetjes of huur ik mezelf uit als struikrover die handelskaravanen overvalt.
Natuurlijk zijn dit op dit moment een hoop goedbedoelde fantasieën die in mijn hoofd rondspoken, en het kan heel goed zijn dat Starfield deze belofte van rollenspel niet helemaal waarmaakt. Vooral als het geen vermakelijke verhalen vertelt. Dat valt allemaal nog te bezien, vooral in een game van deze omvang die ook nog eens leunt op allerlei automatisch gegenereerde content.Maar voor nu geniet ik van het momentdat Starfield me überhaupt laat dromen van een geweldige toekomst Want dat gevoel heb ik tot nu toe veel te vaak gemist in deze game
Artikel, Starfield, Xbox Series X/S, PC, Xbox, Rollenspel, Bethesda
