Boybands uit de achterhoede, kleurrijke dummies voor volwassenen, invasie van AOL-cd’s: de jaren negentig waren een eng tijdperk! Maar voor ons PC gamers zijn er toen ook veel goede dingen gebeurd.
Het historische hoogtepunt is natuurlijk de oprichting van GlobalESportNews, maar ook talrijke turn-based strategieseries gingen in de jaren negentig van start. Civilization, Battle Isle, Jagged Alliance, Panzer General – en natuurlijk Heroes of Might and Magic.
Deze laatste wordt ook door de Zweedse ontwikkelaar Lavapotion met verve bejubeld: hun Songs of Conquest is voornamelijk gebaseerd op het goede oude Heroes 3, dat door veel fans als het beste deel van de serie wordt beschouwd. En omdat wij dat ook vinden, hebben we ons nog voor de Early Access-lancering in de scenario’s van de eerste twee campagnes gestort voor de test.
Inhoudsopgave
Uitgebreid recept voor succes
Als je nog nooit een Heroes hebt gespeeld, schaam je dan even, en we vatten de geniaal-simpele gameplay kort samen. Want het is bijna één op één voor Songs of Conquest: je bevindt je in een fantasiewereld vol monsters, artefacten, versterkte steden, rondslingerende grondstoffen, mijnen, nog meer monsters – en daartussen marcheren AI-helden met hun legers.
Vanaf de eerste klik is er altijd iets om op te pakken, te bevechten, te veroveren. We zijn blij met elke stapel goud (“Cool, werf nieuwe troepen! Of zou je liever de naburige stad uitbreiden tot een metropool? Of iets opzij zetten?”). We achtervolgen buitenlandse helden over de 2.5D wereldkaart (meer over de graphics zo dadelijk). We levelen onze helden, rusten ze uit met voorwerpen, rekruteren troepen met (een paar) speciale vaardigheden.
Bovendien, en dit is iets dat Songs of Conquest voor heeft op zijn rolmodel, kunnen we onderzoek doen, bijvoorbeeld individuele troepentypes meerdere malen verbeteren – kruisboogschutters hebben dan bijvoorbeeld een hoger bereik. Of we kunnen het economisch systeem pushen om meer middelen te verzamelen.
Net als zijn voorganger-serie, laat Songs of Conquest ons nooit los. Want er is bijna altijd wel iets te doen, een sterk artefact wacht twee heuvels verderop, een vijandelijk leger wil onderschept worden, het volgende level omhoog lonkt. Alleen als de kaart bijna helemaal leeg is, is er af en toe een paar rondes geen tijd, omdat we bijvoorbeeld meerdere legers moeten optrommelen om de laatste vijandelijke held te doden.
In tegenstelling tot Heroes 3 of Disciples: Liberation, Songs of Conquest heeft (nog) geen teleport spreuken of portalen. Maar we kunnen een verzamelpunt opzetten in een stad en troepen uit geallieerde steden direct daar werven.
Van dorp tot metropool
Over steden gesproken: ze zijn er in verschillende groottes in Song of Conquest, van nederzettingen tot metropolen. Een grote aantrekkingskracht van het spel is de slimme uitbreiding van deze steden, omdat de maximale grootte vaak vooraf is bepaald en de bouwruimte beperkt is.
Je bouwt direct op de wereldkaart: afhankelijk van de grootte van de nederzetting zijn er vaste bouwpercelen in klein, middelgroot en groot. Een klein perceel kan bijvoorbeeld plaats bieden aan een houtzagerij, een boerenhut voor meer goudinkomsten, of een taveerne voor troubadours. Middelgrote percelen zijn nodig voor bijvoorbeeld kazernes of een marktplaats, en de grote voor de academie of de summoning circle waar je de krachtige legioen melee fighters rekruteert.
Vanwege de beperkingen moet je goed nadenken over waar je wat neerzet: In frontliniesteden zijn ten minste één kazerne en één verzamelplaats ideaal, misschien torens voor meer verdedigers. In het achterland kun je meer grondstof- en onderzoeksgebouwen bouwen. En hebben we al gezegd dat veel gebouwen kunnen worden opgewaardeerd? Bijvoorbeeld, een wachttoren met een ballista die dan op aanvallers kan schieten.
Crack point battles
Wanneer twee legers met elkaar in conflict komen, schakelt Songs of Conquest op een zeer genre-klassieke manier over naar een afzonderlijk zeshoekig slagveld. Waarbij “klassiek” een mooie manier is om het te zeggen, want hier op het laatst werken de overdreven pixel-graphics op je zenuwen.
Op de wereldkaart is dit nog wel aardig, omdat het een verticaal 3D-effect creëert als je inzoomt – maar daar zoom je zelden in, en de 3D-look komt alleen tot zijn recht bij hoge objecten. In het spel en in beweging ziet het er beter uit dan op onze screenshots, maar niet zo goed als in de knap gemonteerde trailer:
Maar terug naar de gevechten. Hier blijft de betreffende held nobel op de achtergrond en grijp je alleen in met zijn spreuken. Bovendien beïnvloeden de huidige stats van de held (zoals melee, ranged, defence) de troepen op het slagveld.
Sommige van hen hebben dan weer bijzondere kenmerken: Kruisboogschutters richten veel afstandschade aan, maar moeten dan een ronde herladen. Aan de andere kant kunnen ze een vaardigheid gebruiken om scherpe staken in de grond te slaan – dit heeft ons vaak gered van bittere melee verliezen.
Er zijn een paar slagveldfuncties zoals terreinverhogingen of torens, maar de gevechten in de EA-versie zijn nog steeds grotendeels repetitief: leger A aan de linkerkant, leger B aan de rechterkant, in het midden is het een slam dunk.
Alleen in de stadsaanval wordt het wat afwisselender door de eerder genoemde torens. Niet te vergelijken met de uitdagende, vaak asymmetrische slagvelden in King’s Bounty 2!
Wat komt er nog meer binnen?
De huidige versie omvat twee campagnes en twaalf kaarten (solo tegen de AI of multiplayer voor maximaal zes spelers), wat genoeg is voor een of twee dozijn gezellige avonden. Beide campagnes zijn gevarieerd, soms speel je op een kaart met verschillende steden die van tijd tot tijd van eigenaar wisselen, soms vecht je je met een eenzame held een weg door door monsters geteisterde bossen en ben je blij met elke troep die zich bij je voegt.
Gebeurtenissen en dialogen vinden direct op de kaart plaats, bijvoorbeeld wanneer een vijandelijke krijger naar je toe rent… oh, nu verklapten we bijna dat een vijandelijke krijger naar je toe rent. Nee, dat is geen spoiler, want de verandering van kant was zo voorspelbaar…
De EA-versie liep stabiel tijdens de test, slechts één keer bleef het spel hangen. De draaitijden van de vijanden zijn beheersbaar kort, maar na een gevecht duurt het een paar seconden om ze te evalueren.
In plaats daarvan willen de ontwikkelaars luisteren naar de feedback van de spelers en hun wensen uitvoeren. Oké, laten we er voor gaan: We zouden graag meer Wow! eenheden hebben, want op dit moment missen we hoogtepunten zoals de torenhoge Titanen of de Zwarte Draken uit Helden 3.
De vier facties spelen ook nog steeds ongeveer hetzelfde – de Necromancers in Heroes 3, bijvoorbeeld, waren van een heel ander kaliber dan de Undead uit Songs of Conquest dankzij hun resurrectie-mogelijkheden. een willekeurige kaarten generator zou ook geweldig zijn! En kunnen we het misschien weer over de pixel graphics hebben?
Editorial conclusion
Heb je ooit gehoord van de technische term “Crowbar Pixelart”? Nee? Geen wonder, want “koevoet pixelart” is iets wat ik net heb uitgevonden. Omdat ik het gewoon zat ben: Er is blijkbaar een geheime wet onder ontwikkelaars dat een spel automatisch pixel art moet krijgen als het gebaseerd is op een klassieker. Ik vind pixel-graphics echt niet erg, en bij turn-based strategy let ik toch niet in de eerste plaats op de graphics. Maar in Songs of Conquest, is de look gewoon compleet overdreven. Op de wereldkaart is het nog wel oké, maar vooral op de slagvelden doen de lelijke, friemelig geanimeerde pixelschurken me bijna fysiek pijn. Ik heb Free2Play en tablet titels gespeeld die er veel beter uitzien! Zeker, de Heroes serie was ook nooit een technische mijlpaal, maar het was veel mooier in vergelijking.
Dus, dat moest eruit, genoeg gerotzooid. Want er is ook veel te prijzen: Songs of Conquest krijgt het “Nog één rondje!”-kalmerende effect goed, want aan de horizon is er altijd de volgende stad, een verdwaald artefact, het dringend benodigde bosje voor glinsterstof (één van de vijf grondstoffen). De uitbreiding van mijn steden is ook motiverend, hoewel mooie stadsschermen hier nog ontbreken. Songs of Conquest heeft zeker de basis gelegd voor een goed turn-based strategiespel, nu moet het daar goed op voortbouwen tot de geplande release in de eerste helft van 2023.
