Op de gamescom mocht onze auteur Dani het eigenzinnige puzzelspel PVKK uitproberen en daarvoor zelfs plaatsnemen in een ‘echte’ kanoncockpit. Ze vertelt hoe leuk het is om op alle knopjes te drukken.
“Wauw, wat zou ik graag eens in een commandocentrum op knopjes drukken en aan hendels trekken!” – Nog maar een paar dagen geleden vertelde ik mijn moeder over deze kleine kinderdroom.
Op het scherm was de zoveelste herhaling van Alien te zien, terwijl ik met jaloerse ogen Ellen Ripley volgde terwijl ze schakelaars omzette, codes intypte en met één druk op de knop alles in de cockpit van het ruimteschip liet knipperen en piepen.
Want in plaats van een tafel, stoel en pc wacht me op de testafspraak voor Planetenverteidigungskanonenkommandant (zeg dat maar eens drie keer snel achter elkaar!) een opstelling met fysieke knoppen, monitoren, regelaars, enzovoort. Wat eruitziet alsof het uit een echte cockpit is gerukt, is de komende 20 minuten mijn speelterrein.
Ik word Planetenverdedigingscommandant (ja, ik zal de naam elke keer voluit schrijven!) en heb een eenvoudige taak, die echter niet zo eenvoudig is: Vijandelijke vliegtuigen neerschieten voordat ze hetzelfde met mij doen.
Druk niet op de rode knop!
Mijn instinct schreeuwt me weliswaar “Druk alles tegelijk in!”, maar ik houd me braaf in en volg de uitleg van mijn generaal René, ontwikkelaar bij Bippinbits en knopkenner. Hij leidt me door de aanvankelijk nogal overweldigende jungle van knoppen: als ik deze schuifknop omhoog zet, neem ik een telefoontje aan van Operations Analyst Schwarz, die me informatie geeft over mijn huidige missie.
Ik schuif nog een hendel en draai aan een knop om het vijandelijke object in de lucht in het vizier te krijgen. Met deze hendel hier links start ik de motor, met de hendel daarboven regel ik de druk. Zodra ik de oven start, zie ik op het scherm voor me hoe er vuur uit de pijpen komt. Oef, alles goed gedaan.
We gaan verder met het voorbereiden van de kanonnen. Ik stel de schiethoek in, voer de coördinaten in het systeem in, activeer de raketten en druk op de grote rode knop en – BOOOM. Volle treffer! Ik hoor enthousiast applaus achter me en ook ik voel me echt goed.
Het volgende doel schiet ik bijna zonder hulp van René neer. In deze korte tijd heb ik het grootste deel van de procedure al onthouden. Maar omdat ik deze keer geen heteluchtballon neerschiet, maar een bewegend vliegtuig, moet ik de juiste baan instellen en op het juiste moment afvuren om het object te raken.
Maar dat is natuurlijk geen enkel probleem voor een professionele planeetverdedigingskanoncommandant als ik. BOOOM. Het beeld trilt, op mijn monitor rechts van me zie ik de explosie in close-up, achter me weer applaus. Het is zo simpel, maar op knoppen drukken voelt gewoon zo ontzettend goed!
Is dat alles?
Knoppen indrukken en schakelaars omzetten is weliswaar het kernelement van de gameplay, maar Planetary Defense Cannon Commander heeft nog meer te bieden. Het is namelijk een verhaalspel met vier geplande acts, waarin we zelfs beslissingen kunnen nemen die het verloop van het spel beïnvloeden.
Terwijl we in onze kleine bunker zitten, onze behoeften vervullen, ons huis verbeteren, ontspannen thee drinken en op de cockpitpanelen drukken, worden we via de radio gecontacteerd door onze superieuren. Maar ook de vijandelijke factie belt ons op en verleidt ons met tegenvoorstellen.
Blijven we een loyale commandant of komen we in opstand tegen ons eigen regime? Onze beslissingen hebben directe invloed op het verhaal en het einde. Volgens René moet de simulatie een beetje aanvoelen als de bureaucratiesimulatie Papers, Please. We ontwikkelen dus een dagelijkse sleur, krijgen steeds meer taken, nemen zelfstandig beslissingen – en maken daarbij waarschijnlijk veel fouten.
Fascinatie voor schakelaars
Het idee om een simulatie te ontwikkelen die draait om het indrukken van knoppen, kwam bij René door een geluidsfragment. Het geluid van een simpele druk op een knop beviel de ontwikkelaar zo goed dat hij het absoluut in een spel wilde verwerken – en nu bouwt hij er gewoon een heel spel omheen.
Op de gamescom komen uitgever Kepler Interactive en het ontwikkelingsteam natuurlijk met een indrukwekkende opstelling – maar hoe laat je dit tactiele gevoel in het spel terugkomen? “Daarvoor gebruiken we een truc die je eigenlijk niet in game design zou moeten doen”, legt René uit.
Om de zware schakelaars, hendels en slingers te simuleren, blijft de muisaanwijzer op één plek staan zolang we de knop ingedrukt houden. Door de muis te bewegen, worden de bewegingen uitgevoerd. Daarnaast legt René veel nadruk op de geluidseffecten. Een klik en een kraak hier, een metaalachtig gerinkel daar en een oorverdovende sirene als kers op de taart.
Of het bevredigende gevoel en het kinderlijke plezier dat ik voel bij de indie-stand van Planetenverteidigungskanonenkommandant ook in het spel terug te vinden zijn, zullen we uiterlijk bij de release in de zomer van 2026
te weten komen.
Wie de simulatie zelf van tevoren wil uitproberen, kan zich verheugen op een demo, die ook volgend jaar zal verschijnen. Of je kunt nu al zelf spelen op de gamescom in de Indie Arena Booth in hal 10.2. Doe de groeten aan René!
Conclusie van de redactie
Voor mijn testafspraak had ik PVKK afgedaan als een klein puzzelspel in een bunker, dat ik misschien ooit eens zou bekijken. Maar nu ik de smaak van het knoppen drukken en schakelaars omzetten te pakken heb, kijk ik erg uit naar de release volgend jaar. Ik vind het namelijk geweldig als ontwikkelaars durven te experimenteren met nieuwe dingen en ook eens met ongebruikelijke ideeën spelen.
Ik maak me wel een beetje zorgen dat de tactiele ervaring en voldoening verloren gaan als ik de simulatie met muis en toetsenbord speel. En of de gameplay-loop genoeg motivatie biedt om me langer dan twintig minuten bezig te houden, zullen we pas bij de release te weten komen.
Planetenverdedigingskanoncommandant (nog één keer!) wil tenslotte een serieuze storiesimulatie zijn en niet zomaar een korte gimmick voor iemand als ik, die even het kinderlijke verlangen had om op een rode knop te drukken.
