Expeditions: Rome in review – Een geheime tip voor rollenspellen die steeds beter wordt

In de tijd van Cicero en Caesar, vecht je om de toekomst van de Romeinse Republiek. Dit is tactisch uitdagend – en onderhoudend voor een lange tijd.

Allereerst een vraag voor al diegenen die zichzelf als fans van de Romeinse setting beschouwen: Zeggen de namen Titus Pullo en Lucius Vorenus u iets? Wie nu bewust knikt mag verder lezen, wie dat niet doet mag ook verder lezen, maar krijgt een huiswerkopdracht. Zorg ervoor dat je de serie “Rome” van HBO kijkt. Het is nog uit het pre-streaming tijdperk, maar het liep vooruit op de trend naar blockbuster-stijl serieproductie en is, naar mijn mening, het beste wat ooit over het onderwerp Rome is geproduceerd naast “Gladiator” en het oude “Ben Hur”.

Ik noem dit deels als goedbedoeld advies en deels omdat ik er zeker van ben dat de Deense ontwikkelaars bij Logic Artists deze serie ook heel goed kennen en er van houden. Want veel dingen in Expeditions: Rome doen me eraan denken: de verhalende basisstijl, het tijdsbestek waarin het spel zich afspeelt, maar ook duidelijke ontleningen van afzonderlijke missies aan de serie.

De meest relevante overlapping is echter de kwaliteit. Wanneer Expeditions: Rome op 20 januari 2022 voor 45 euro uitkomt op Steam, GOG.com en de Epic Store, kun je uitkijken naar een uiterst geslaagde tactische role-playing game die zich afspeelt in de laatste fase van de Romeinse Republiek. Toch moet je de recensie lezen, want ondanks de lof is niet alles perfect in het opus magnum van de Denen.

Alle begin is moeilijk

Het begin van alle dingen is klein, zoals al bekend was bij Cicero, die net als enkele andere historische figuren van de late Romeinse Republiek zijn opwachting maakt in Expedities: Rome. Het citaat is op twee manieren op het spel van toepassing. Ten eerste, vanwege de ontwikkeling van de studio. Rome is het derde deel van de Expeditions serie na Conquistator en Viking, die zich gestaag heeft ontwikkeld, zowel qua gameplay als technisch en visueel, zoals blijkt uit de recensies. En aan de andere kant past het citaat bij het spel zelf, dat een beetje zwak begint en dan steeds beter wordt, waardoor het allesbehalve “frontloaded” overkomt, in tegenstelling tot de trend.

Ik vocht, ik praatte, ik overwon

Expeditions: Rome begint met een clichévol verhaal. Je personage (ik koos een vrouw) moet Rome ontvluchten omdat je vader is vermoord. Je sluit je aan bij de consul Lucullus, een vriend van je vader, die op Lesbos tegen Griekse piraten vecht. Hierna beleeft u een verhaal gebaseerd op de opkomst van Caesar, waarin historische gebeurtenissen worden verweven met fictieve gebeurtenissen, zeer vergelijkbaar met de eerder genoemde TV-serie “Rome”.

Het kleine eiland Lesbos dient als een tutorial voor de volgende één tot twee uur en laat je kennismaken met de meeste spelsystemen, waarvan er in wezen vier zijn:

De tactische gevechten vanuit het top-down perspectief vormen het hart van het spel. Door de variatie in missie-ontwerp en de diversiteit van klassevaardigheden, dragen ze het spel over de immense speeltijd van maximaal 50 uur.

De overkoepelende progressie speelt zich af op een campagnemap die je kunt zien als een kruising tussen Total War en Heroes of Might and Magic. Je rijdt over de kaart terwijl de tijd verstrijkt. Als je niet op weg bent naar de volgende missie, vind je ervaringspunten, schatten en voorraden die je kunt gebruiken om je personages uit te rusten en te knutselen. Willekeurige gebeurtenissen komen ook af en toe voor.

• Wanneer je niet aan het vechten bent, ben je bezig met dialogen (de spraak van alle gesprekspartners wordt op muziek gezet). Je zult meer te weten komen over wat er in de wereld gebeurt en over de geheime machinaties rond de moord op je vader. Je leert ook je metgezellen beter kennen. Telkens weer laat het spel je beslissingen nemen die van invloed zijn op het verdere verloop van het spel.
• Jouw legioen kamp is je mobiele basis, die je kunt upgraden. Hier rekruteer je nieuwe groepsleden, beheer je je bestaande metgezellen en ga je aan de slag. Je beheert hier ook het legioen zelf, dat op missies moet worden uitgezonden op de wereldkaart om daar sectoren te veroveren. De gevechten van het Legioen zijn opgedeeld in een kleine mini-game.
  

   

  Speciaal commando in plaats van troepenleider

  Natuurlijk zul je de meeste tijd doorbrengen met de klassieke turn gevechten. Aangezien kleine groepsgevechten met een paar heldhaftige figuren niet per se ideaal passen bij de setting van Rome met zijn gedisciplineerde legioenen, hebben de ontwikkelaars een truc bedacht om uit te leggen waarom je er altijd alleen voor staat. Je wordt lid van een soort speciale eenheid, de Speculatores.

  Wanneer er iets gedaan moet worden waarvoor een heel leger ongeschikt lijkt, komt deze bonte bemanning in actie. Spoedig zul je echter ook het bevel krijgen over een legioen om sectoren op de wereldkaart te veroveren. Op die manier wordt meer flair behouden, omdat het niet slechts een paar helden zijn die alles in hun eentje doen. Het echte leger is altijd ergens op de achtergrond.

  

   

  Causa Femina

  

• Het schrijven is niet van topniveau

  Het schrijven is echter minder slim in de eerste uren van het spel, waar het allesbehalve top is. Er zijn nogal voorspelbare plotelementen (“We gaan in een val lopen!” – “Onzin, ik ben de commandant, ik weet wel beter!”. Resultaat? In de val gelopen), onnozele wendingen (Een agent wiens dialoogportret duidelijk vrouwelijk is en met een vrouwenstem spreekt, blijkt na een tijdje toch een vrouw te zijn, compleet bij verrassing!) en stereotiepe metgezellen (ex-gladiator die altijd alles wil doden; krasse, “mysterieuze” vrouwelijke agent).

  Ook de teksten en dialogen zijn relatief vaak nogal onbeduidend. Het spel straalt zelden geestigheid en esprit uit. Als gevolg daarvan ben ik in het begin volkomen onverschillig tegenover mijn metgezellen en de meeste van de plot personages. Maar – zoals aangegeven – dit verbetert. Hoe meer tijd er verstrijkt, hoe meer het verhaal vaart krijgt en hoe meer het profiel van sommige metgezellen groeit, en ik begin langzaam van ze te houden. Expedities: Rome kan niet tippen aan “Gladiator”, maar het heeft andere kwaliteiten.

  

   

  Het gevechtssysteem is complex maar overweldigt niet

  Zoals de turn-based gevechten, bijvoorbeeld. Elk personage heeft een van de vier gevechtsklassen Princeps (tank met zwaard of speer en schild), Triarius (support met lans of staf), Sagitarius (boogschutter) en Veles (damage dealer met twee wapens). Deze klassen hebben op hun beurt drie specialisatiebomen waarin je relatief vrij levelpunten kunt investeren. De Triarius, bijvoorbeeld, kan zich specialiseren in gevechtsondersteuning of heling of pantserschade.

  Het gevechtssysteem krijgt diepte door een samenspel van bewegingsbereik, alle mogelijke vaardigheden, statuseffecten (bloeden, verdoven…) en ook leven, pantserwaarde en schildsterkte. Iedereen die ooit een tactisch rollenspel van deze soort heeft gespeeld, zal hier snel zijn weg vinden.

  1 van 3

  

  

  

  Gepantserde eenheden verliezen alleen levensenergie als de schade groter is dan hun pantserwaarde of als het pantser van tevoren met speciale aanvallen is verbrijzeld. Schildsterkte daarentegen blokkeert schade van elk bedrag (behalve piercingschade en -effecten) zolang er ook maar één punt Schildsterkte over is. Het wordt ook gedeeltelijk aangevuld na elke ronde. Dit betekent dat een vijand met een schild altijd door meer dan één karakter in een ronde moet worden aangevallen om enige significante levensschade te veroorzaken. Schilden voorkomen ook alle directe schade van pijlen.

  Solide missieontwerp dat geen innovatieprijs wint

  Omdat bijna elke missie een unieke kaart heeft, vaak met interactieve objecten rond (zoals olie, vuur, vernietigbare obstakels), is er genoeg afwisseling voor een lange tijd. Het missieontwerp zelf zou waarschijnlijk geen innovatieprijs winnen, maar het doet zijn deel. Soms moet je ontsnappen uit een gevaarlijke situatie, soms moet je bepaalde voorwerpen vernietigen. Of je moet je haasten om op een bepaalde plek te komen of een persoon uit te schakelen vanwege een beperkt aantal rondes.

  Het tempo van de missies is vrij goed. Net wanneer de taken een beetje eentonig beginnen te worden, komt het hoogtepunt van het eerste hoofdstuk met een meerdelige veldslag die zowel qua gameplay als qua enscenering volledig overtuigend is.

  1 van 2

  

  

   

  Het antiek is mooi, maar niet perfect

  Zoals je op de foto’s kunt zien, ziet Expeditions: Rome er ook heel mooi uit. Persoonlijk vind ik vooral de wapenuitrusting en de gedetailleerde omgevingen met hun prachtige lichtspel mooi.

  Het evenwicht is echter niet altijd perfect. Dit is een tekortkoming die door het hele spel loopt. Ik zette de moeilijkheidsgraad voor mijn spel op “normaal”, d.w.z. het tweede van vier niveaus, en had daar een beetje spijt van. Voor redelijk ervaren tactiekspelers is deze moeilijkheidsgraad te gemakkelijk. En wat nog ernstiger is, het maakt sommige systemen (bijvoorbeeld proviand en de legioen gevechten) grotendeels overbodig.

  1 van 4

  

  

  

  

  moet altijd goed zijn. Op grote slagvelden duurt het soms irritant lang voordat vijanden bewegen, omdat het spel erop staat alle animaties in real time af te spelen. Als bijvoorbeeld een groep vijanden achter elkaar een ladder op wil klimmen, ziet dat er heel sjiek uit omdat de animaties in het spel consequent super zijn. Maar het duurt wat voelt als een eeuwigheid totdat iedereen de top heeft bereikt.

  The Legion conquers the world

  De gevechten en dialogen zijn verbonden door de campagnekaart en het kamp van je legioen. Op de wereldkaart ga je op quests, verzamel je grondstoffen en voer je het bevel over je legioen, dat je na de tutorial krijgt. Je gebruikt het om vijandelijke sectoren te veroveren, die worden gevolgd door speciale pacificatiemissies. Je kunt het legioen dan gebruiken om de grondstoffen van de sector te veroveren en ze voor je eigen doeleinden te gebruiken.

  Gebruik grondstoffen zoals hout, metaal en steen om je kamp uit te breiden. Dit zal geleidelijk upgrades en verbeteringen vrijspelen, zoals het ziekenhuis voor de behandeling van gewonden (onbehandelde personages kunnen permanent sterven!). Als je centrale personages verliest, eindigt het spel). Andere upgrades stellen je in staat tactische voorwerpen te vernieuwen, zoals een pilum waarmee een personage één keer per gevecht extra schade kan aanrichten. En natuurlijk is er ook een smederij voor het maken of verbeteren van bijzonder goed materiaal.

  In het kamp kun je ook praetorians rekruteren om je squad te completeren voor de ronde tactiek missies. Ze functioneren op dezelfde manier als je metgezellen, maar ze hebben geen eigen achtergrondverhaal of interactiemogelijkheden.

  Expeditions: Rome - View screenshots!

  1 van 30

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

   

  Armies strijden in mini-game

  Je huurt hier ook Centurions in om de Legioen gevechten voor je te leiden. Wanneer je je legioen een nieuwe sector laat veroveren, begint een mini-game, waarvan de uitkomst afhangt van de sterkte en het moreel van de soldaten en de vaardigheden van de centurions. Vier keer per slag mag je ook een stratagem gebruiken (testudo, wigformatie, pilum gooien, enzovoort), waarvan de keuze ook van invloed is op de slag.

  Het idee zelf is geweldig, want het geeft het gevoel dat er een echt leger achter het hele special forces gebeuren zit. Dit doet de Romeinse leger flair goed. Maar helaas voelt het soms als een vreemd lichaam in het spel omdat het gewoon nog niet helemaal volwassen lijkt. De actie in de gevechten verloopt als op rails en mijn weinige beslissingen hebben nauwelijks zichtbare invloed.

  1 van 2

  

  

  Het spel vertelt me bijvoorbeeld in het begin dat verschillende centurions geschikt zijn voor verschillende gevechten. Maar ik gebruikte altijd hetzelfde type in het hele eerste hoofdstuk, omdat dat volgens de voorspellingen de beste kans van slagen had. En het geheel was ook niet uitdagend. Ik won bijna elke strijd met links. Dat kan uiteindelijk ook aan de moeilijkheidsgraad liggen, wat niet het geval zou moeten zijn.

  Beslissingen hebben gevolgen

  Ondanks de kritiek mag niet uit het oog verloren worden hoeveel liefde er in de details is gestoken. In het verhaal zijn altijd feiten en citaten uit de echte geschiedenis verwerkt. Wanneer een verband ergens niet duidelijk is, bieden de dialogen uitleg.

  

  Voor een missie, beslis je wie er mee moet gaan. Maar soms lopen de dingen anders dan verwacht.” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/01/Before-a-mission-scaled.jpg” width=”2048″ height=”1152″ /☻

  Het is leuk, zelfs zonder perfect te zijn
  Er zijn nog veel meer voorbeelden van kleine tekortkomingen in de balans, mechanismen die voor verbetering vatbaar zijn, maar ook slimme details en spannende spelelementen – maar die passen niet in deze toch al te lange recensie.

  Al met al is Expeditions: Rome een heel goed spel en dat ondanks vele kleine minpuntjes en gemiste kansen. De kerngameplay rond de gevechten is erg leuk en de ontwikkelaar toont altijd een gevoel voor proportie zodat geen van de spelelementen vervelend wordt. Het enige wat je niet moet verwachten is een verhaalwonder. Maar je kunt ongeveer 40 tot 50 uur plezier verwachten.

  Directeur’s conclusie

  Nee, Expedities: Rome is niet perfect. Er zijn een heleboel kleine dingen die niet ideaal in balans zijn, irrelevant of zelfs een beetje vervelend. Toch vond ik de titel leuk en speelde ik er altijd graag op. Dit is te danken aan de onverwoestbare ronde tactieken, de goede graphics en op de een of andere manier ook het verhaal – hoewel ik dat in één adem duidelijk moet bekritiseren. Ik heb zeker beter geschreven dialogen gezien en meer verrassende wendingen. Toch, het spel verliest me niet. Ten eerste wordt ik niet voortdurend overstelpt met eindeloze teksten, en ten tweede geven de beslissingen mij het gevoel dat ik werkelijk iets te zeggen heb over wat er gebeurt. En dan is er natuurlijk het oude Rome, een omgeving waar je van moet houden – net als ik – om echt te genieten van Expeditions: Rome.