opinion: Capcoms actierollenspel Dragon”s Dogma beleeft momenteel een kleine renaissance op Steam. Dit gebeurt terecht, al was het maar vanwege het ingenieuze minionsysteem in het spel.
Ik ben nu op een leeftijd dat ik alleen nog maar competitief multiplayer titels speel omdat ik daar ongestraft op mijn medespelers mag schieten. Ik ben ze gewoon voorgoed beu: kerels die dwangmatig om de twee minuten een of andere DPS-meter posten, damage dealers die nooit op de tank wachten, tanks die nooit op de healer wachten, healers die een half uur naar de wc gaan zonder feedback in de chat.
Iets over je mudder en Chuck Norris in het handelskanaal. De man die zich aanmeldde als tank voor de kerker loopt rond in een leren gewaad en met dolken. De vervangende tank krijgt niet de gewenste buit van de eerste baas en verlaat de groep zonder waarschuwing. En ga maar door.
Zou het niet geweldig zijn als je deze spelers op de een of andere manier kon simuleren en de ondraaglijke klootzak factor een beetje verminderen? Dragon”s Dogma zorgt hiervoor door de zogenaamde minions en een fascinerende, ongebruikelijk complexe AI. In zekere zin is er multiplayer, alleen zonder multiplayer. Omdat je hier nog een beetje interactie hebt met andere spelers, maar alleen op een omweg en zonder dat ze je leven tot een hel kunnen maken.
Inhoudsopgave
Wat zijn vazallen eigenlijk?
Naast je hoofdpersonage creëer je in Dragon”s Dogma ook een tweede personage voor wie je ook uiterlijk, geslacht, klasse, vaardigheden en al het andere bepaalt. Dit is geweldig, want je kunt bijvoorbeeld als rogue op pad gaan en als warrior je minion sturen die schade absorbeert. Of misschien voel je je geroepen om zelf een zware mêlee vechter te zijn en zou je liever een heler aan je zijde hebben. Tot nu toe, zo gewoontjes.
Bovendien kun je nu nog twee minions in je partij uitnodigen die door andere spelers via dit systeem zijn gemaakt. Met andere woorden, deze personages zijn gemaakt door andere gebruikers op het internet, maar worden bestuurd door een AI wanneer je ze uitnodigt in je party.
Klinkt in eerste instantie vreemd, maar het is vanaf het eerste moment ontzettend praktisch: Je bepaalt zelf welke groepssamenstelling je het leukst vindt, je hebt controle over de buit en welke quests er gespeeld worden, en je minions hoeven niet ineens te AFK”en of te mopperen als je even tien minuten pauze wilt nemen.
Met behulp van een zoekfunctie kun je aangeven of de gewenste kameraden gespecialiseerd zijn in mêlee- of afstandsgevechten, genezing of bepaalde elementaire spreuken hebben, of ze eerder in de ondersteuning werken of in de frontlinie vechten, enzovoort. Voordat je ze inhuurt, kun je alle vaardigheden en spreuken van je tijdelijke slaven bekijken… ahem, metgezellen. Erg handig!
Verrassend menselijk
Als je je groep eenmaal hebt samengesteld, ga je door de open spelwereld en kerkers om je queesten uit te voeren, met je volgelingen aan je zijde, met behulp van de uitrusting, vaardigheden en spreuken die ze van hun makers hebben gekregen. Als je het spel begint als een nieuwbakken avonturier van laag niveau en onervaren ingehuurde hulp inhuurt, zullen zij nog steeds door de spelwereld stuntelen.
De eerste keer dat u een cycloop of een chimaera tegenkomt, zijn uw collega”s even onwetend in de strijd als u. Maar hoe vaker ze samen met jou bepaalde vijandelijke types doden, hoe meer ze over hun zwakke punten leren. Niet alleen maken ze daar misbruik van, maar ze leggen het je ook luidkeels uit in de strijd: “Het is zwak tegen vuur! Steek zijn oog eruit!”.
Als je de volgelingen weer wegstuurt, bijvoorbeeld omdat je een hoger niveau wilt bereiken en sterkere hulp wilt inhuren, keren ze met hun nieuw verworven kennis terug naar hun scheppers. Tegelijkertijd gaat je minion ook op avontuur met andere spelers terwijl jij offline bent en leert daar nieuwe strategieën om vijanden te bestrijden.
Je kunt je kameraden zelfs beoordelingen geven voor uiterlijk, hulpvaardigheid en kracht en ze onderweg een geschenk geven. Hoe vaker zo”n personage wordt ingehuurd en op queesten wordt gestuurd, hoe beter en doeltreffender hij in de loop van de tijd in de strijd wordt. Waar ze in het begin wild en ongecoördineerd de grond raken, komen er plotseling hele coole strategieën uit.
Teamspel in plaats van chaos
Naast leren door te doen, kun je ook bijschaven door met volgelingen te praten en bepaald gedrag aan te moedigen en minder nuttige gewoonten af te leren. Wil je dat je metgezel plundert? Zo ja, wat en hoeveel?
Moet de krijger liever in de voorste linies vechten en zich richten op het sterkste monster, of dicht bij de tovenaar blijven en hem beschermen tegen onheil? Moet je cowl-armed stafvechter liever ondersteunende of maximaal verwoestende spreuken uitspreken? Alles is aanpasbaar, planning is het halve werk. De resultaten zijn snel te zien.
Het is erg leuk als de AI-krijger, die in het begin nog als een kip zonder kop rondliep, nu bandieten van achteren grijpt en ze voor je vasthoudt, zodat je ze in alle rust kunt neersteken. Het is ook geweldig als de magiër leert dat wolven niet van vuur houden en niet alleen egoïstisch vuurballen gooit, maar de wapens van de hele groep in brand steekt en iedereen helpt.
Of laat de tank gewoon zijn schild gebruiken als springplank voor de Rogue – die zichzelf dan in de lucht katapulteert en op gryphons springt om ze tijdens de vlucht neer te steken. Het gevechtssysteem heeft een steilere leercurve dan bijvoorbeeld Skyrim, maar als je het eenmaal onder de knie hebt, wil je niet meer terug. De volgelingen leren wel een paar handige andere trucjes.
Blabla parallelle werelden of zoiets
Dragon”s Dogma behandelt minions ongeveer zoals Dark Souls zijn summons, phantoms en andere multiplayer-features behandelt: meerdere naast elkaar bestaande realiteiten, tijdstromen, een of ander ondoorgrondelijk excuus voor je AI-partyleden om mogelijk al quests te hebben voltooid voordat jij ze zelfs maar hebt ontdekt.
Klinkt heel verwarrend, maar het is enorm nuttig: als je een missie in het spel aanvaardt die een van je volgelingen al samen met een andere speler heeft voltooid, is dat personage bekend met de queeste en kan het je nuttig advies geven. Toen ik bijvoorbeeld een fort moest ontruimen dat belegerd werd door monsters, wees een AI metgezel me op een kortere weg naar het fort. Een onervaren ondergeschikte zou dit niet geweten hebben en ik zou een afleiding genomen hebben.
Veel quests in Dragon”s Dogma liggen niet voor de hand. Ja, vaak is er alleen een plattegrondmarkering naar een kerker, je maakt daar alles plat, en dan ga je weer naar huis. Maar soms moet je dingen of mensen vinden waarvan de exacte locatie niet op de kaart staat, en moet je eigenlijk een beetje zoeken (of de wiki openen als je niet zo ambitieus bent, maar heyho). Het is niet zomaar een gimmick dat een AI metgezel zijn mening kan geven over een queeste. Je bent echt dankbaar voor hun hulp op dat moment.
Ben ik mooi?
Om te bepalen welke minions vooral populair zijn in de gemeenschap, wie als bijzonder cool ontworpen, behulpzaam of krachtig wordt beschouwd en dienovereenkomstig vaak wordt geleend, krijgt ook een goede plaats in de minion rangschikking. Het is een ijdelheidsfestijn waar zelfs ik niet aan kon ontsnappen toen het spel een paar jaar geleden uitkwam voor Nintendo Switch.
Daar heb ik een Dark Elf Rogue gemaakt, compleet met puntige oren, rode ogen, zwarte huid en wit haar, totaal uniek, ik heb het nog nergens anders in het spel zo gezien. Ik trainde haar als een gek, ze kende alle monsters en alle quests, en spelers huurden haar zo vaak in dat ze in de top tien belandde met top ratings.
Toen ontdekte ik op een dag tot mijn grote vreugde dat His Clinginess zelf Dragon”s Dogma op Switch speelde en mijn Dark Elf leende. Toen hij klaar was met haar, sloeg hij alle waarderingen en cadeaus over, kreeg ik de automatische 3/5 sterren op alles, ging mijn algemene waardering permanent naar beneden en een week later was het niet eens genoeg voor de top 100. Ja, ik weet het, het is totaal zinloos en betekent niets, maar op dat moment was het untoll. Bedankt, baas!
Play it at last!
Toen ik het laatst over Dragon”s Dogma had, zeiden velen van jullie dat je niet aan het spel kon wennen omdat het gevechtssysteem zo onbekend was en de gameplay een beetje saai en moeilijk. Dat is allebei waar, maar het spel verdient nog steeds een tweede kans.
Als je na enige tijd wennen aan het spel de klassen, vaardigheden, minions en het gevechtssysteem begrijpt en plotseling op cyclops klimt en hun ogen uitsteekt, griffioenen in volle vlucht wegduwt en als magiër hele gletsjers, enorme tornado”s en meteorietenregens oproept, ziet het er niet alleen ontzettend gaaf uit, maar is het vooral ook heel erg leuk en voelt het gewoon heel erg goed.
