Sinds enkele dagen kun je op Steam een dodenbezweerder worden. The Necromancer’s Tale fascineert zijn spelers, waarvan er helaas veel te weinig zijn.
Eigenlijk is juli dit jaar helemaal niet zo saai als de gevreesde zomerdip doet vermoeden. Met echte hoogtepunten als Eriksholm, Donkey Kong Bananza en recentelijk ook Wuchang: Fallen Feathers zijn er toch een aantal nieuwe games waarmee je de hete zomerweken voor de buis kunt doorbrengen.
Maar zoals zo vaak verschijnen er tussendoor ook tal van kleinere titels die gemakkelijk over het hoofd worden gezien. Eén game verdient dit lot in juli niet, maar wordt momenteel nauwelijks gespeeld: The Necromancer’s Tale. Het heeft slechts 130 Steam-recensies, maar 92 procent daarvan is positief.
Het rollenspel doet sterk denken aan een van de beste vertegenwoordigers van het genre aller tijden, namelijk Disco Elysium, waar het duidelijk door is geïnspireerd. Ook Pillars of Eternity zou volgens de ontwikkelaar een voorbeeld zijn geweest. Het spel doet deze voorlopers zeker eer aan – je merkt in ieder geval dat er met passie aan is gewerkt.
Il negromante italiano
In The Necromancer’s Tale kruip je in de huid van een kleine tijdreiziger, die je ongeveer 300 jaar terug in de tijd katapulteert – naar Italië. In het jaar 1733 begint hier het verhaal van je personage in een fictief koninkrijk in de buurt van Venetië, maar daarvoor kun je al zijn hele leven doorzoeken. Daarvoor blader je door een boek, krijg je het verhaal voorgelezen en moet je beslissingen nemen.
Die bepalen alvast welk personage je de komende 30 uur zal vergezellen. Man of vrouw? Academicus of militair? Analytisch, sterk, overtuigend of intelligent? Dat hangt af van je leven tot het begin van het verhaal. Of je negeert het voorstel en verdeelt de vaardigheidspunten zelf.
Het is echter niet verrassend dat je personage in de loop van het diepgaande, verhalende en spannende verhaal uitgroeit tot een eersteklas dodenbezweerder.
Want terwijl je de merkwaardige dood van je vader onderzoekt, kom je een duister boek tegen. Uit dit boek ontrafelt u beetje bij beetje meer geheimen en leert u skeletten, zombies en geesten op te roepen.
Vertel me over de dood
The Necromancer’s Tale is in de eerste plaats een fantastisch verhaal. Dat betekent dat je je moet laten meeslepen door het verhaal. Er is weliswaar veel te doen en te ontdekken in de grote stad Marns en omgeving – je moet bijvoorbeeld regelmatig bepaalde voorwerpen vinden, combineren en zo opdrachten oplossen – maar veel vaker voer je gesprekken die slechts gedeeltelijk in het Engels zijn ingesproken.
In de hele stad zijn ongeveer 180 NPC’s actief, die allemaal hun dagelijkse werkzaamheden uitvoeren en met wie je kunt communiceren. Voor sommige taken is het noodzakelijk om te weten wanneer welk personage zich precies waar bevindt.
Bovendien moet je goed nadenken over wie je vertrouwt en wat je zegt. De mensen in deze wereld zijn zich namelijk bewust van het bestaan van necromantie en staan daar begrijpelijkerwijs erg sceptisch tegenover. Als het nieuws zich verspreidt over wat je allemaal met deze kracht uitspookt, slaat de stemming in de stad om en dat heeft gevolgen voor waar je welkom bent en wie met je wil praten.
Necromancer’s Tale combineert een fascinerende uitgangspositie met speelse, interessante uitdagingen. Het resultaat is een sfeervol gevoel van hoe het is om als keldernecromancer in het geheim je plannen uit te voeren. Of die nu goed of slecht zijn.
Waarom spelen zo weinig mensen dit?
The Necromancer’s Tale blinkt uit als verhaal, maar één blik op een screenshot is genoeg om te zien waar de zwakke punten liggen. Puur grafisch is dit kleine project volledig verouderd, en daar verandert ook de schilderijfilter, die standaard is geactiveerd, niets aan. Het ziet er gewoon uit als 20 jaar geleden – vooral de binnenruimtes zijn vaak weinig gedetailleerd.
Dat is iets waar je mee moet leren leven. Zoals zo vaak worden graphics snel vergeten als de game zelf leuk is, maar je moet eerst wel over die drempel heen. Een ander zwak punt zijn de tactisch oppervlakkige turn-based gevechten, waarin je later een klein leger van ondoden aanvoert. Het past bij de fantasie van een dodenbezweerder, maar het speelt zich langdradig af. Niet voor niets kun je deze gevechten volledig uitschakelen en je meer op het verhaal concentreren.
Ondanks deze zwakke punten is The Necromancer’s Tale een aanrader. Een duister fantasieverhaal dat emotionele afgronden blootlegt en heel goed weergeeft hoe het zou voelen om daadwerkelijk een eeuwenoud boek over necromantie te ontcijferen.
