Dat een obscuur merk als Fatal Fury na bijna 30 jaar een opvolger krijgt, is op zich al vreemd. Maar City of the Wolves gaat ook nog eens een heel ongebruikelijke richting in.
Meer dan 30.000 mensen kijken me tegelijkertijd met grote, vragende ogen aan. Tenminste, zo stel ik me dat voor als collega Maurice me op het Summer Game Fest 2024 midden in Los Angeles voor de camera sleept, om het livepubliek van Gronkh enthousiast te maken over mijn hoogtepunten van de Geoff Keighley-show En nou ja, mijn hoogtepunt heet Fatal Fury: City of the Wolves.
Wie kent Fatal Fury nog tegenwoordig? Of beter gezegd: wie heeft Fatal Fury ooit gekend? In de Duitse kinderkamers van de vroege jaren 90 regeerde Street Fighter en Street Fighter alleen als primus van alle vechtgames. Pas in het 3D-tijdperk brachten Tekken, Soul Calibur, Virtua Fighter en co. wat pit in de ryu- en ken-kleurige eenheidsworst.
Fatal Fury uit 1991 was echter zelfs te obscuur voor dat ene hipsterkind dat anders met zijn Sega Game Gear door de dorpsstraat paradeerde om iedereen te vertellen hoe saai de Game Boy met zijn twee kleuren was. Maar goed, dat kind zag je zelden buiten, omdat hij voortdurend zijn zes Game Gear-batterijen moest opladen, hehe.
Maar Fatal Fury was geweldig – en kwalitatief een waardige concurrent van Street Fighter. Het katapulteerde ontwikkelaar SNK op de kaart van de grote uitgevers van vechtgames en vestigde grote namen die tot op de dag van vandaag voortleven, met als belangrijkste The King of Fighters (oorspronkelijk een spin-off van Fatal Fury). Maar de Fatal Fury-serie zelf is sinds 1999 uitgestorven. Met Garou: Mark of the Wolves verscheen kort voor de eeuwwisseling een laatste fantastische opvolger, die er vandaag de dag nog steeds geweldig uitziet. Maar sindsdien: niets meer.
Tot nu toe!
Wat is Fatal Fury: City of the Wolves?
Op het eerste gezicht lijkt Fatal Fury: City of the Wolves op elke andere vechtgame. 17 personages slaan elkaar tegen de grond tegen een schilderachtige achtergrond met opzwepende muziek, het regent klappen, trappen en vuurballen, totdat de tegenstander idealiter gefrustreerd zijn gamepad kapot bijt. Maar er zijn twee grote bijzonderheden:
- De personages zijn niet alleen bekend bij veteranen uit Garou: Mark of the Wolves uit 1999, maar behoren ook vandaag de dag nog tot de absolute top. Elke vechter in City of the Wolves heeft een duidelijk silhouet, een coole persoonlijkheid en coole moves – met uitzondering van Christiano Ronaldo, mijn hemel, wat denken uitgevers eigenlijk bij dit soort samenwerkingen? Een van de grootste plagen van moderne servicegames:
Eerst over de personages: jullie hebben allemaal wel eens games gespeeld waarin je de personages gewoon niet kunt onthouden, alsof je eigen verstand eraan verslapt. Soms zijn ze te generiek, soms te veel een kopie van de concurrentie. De vechters van Fatal Fury zijn het tegenovergestelde: je ziet ze één keer en ze blijven meteen in je geheugen hangen.
Bijvoorbeeld B. Jenet, een pompeuze diva in een wapperende jurk die iedereen onder haar hakken verplettert. Of Terry Bogart, de verouderde held van de allereerste Fatal Fury, die zijn baseballpet uit de late jaren 80 heeft ingeruild voor een mentor-pilotenjack. Of Vox Reaper, een professionele moordenaar met een getatoeëerde schedel. Of Kevin, een SWAT-kapitein. Of Kane, een aristocratische gangsterbaas in een witte slipjas, die – zoals het hoort voor goede anime-schurken – al zijn aanvallen in het Duits aankondigt. Zwarte vlammen en zo.
En nu even over dat hele gedoe met het tegenhanger van Street Fighter.
De perfecte instap in veeleisende vechtgames
Het klinkt nu paradoxaal: Fatal Fury is een perfecte instap in de wereld van complexe vechtgames, omdat het zo verdomd beginnersvijandig is.
Laat me dat even uitleggen.
Veel moderne vechtgames maken het beginners zo gemakkelijk mogelijk. In Street Fighter 6 krijg je bijvoorbeeld een uitgebreide open-wereldcampagne op een laag niveau, een vereenvoudigde besturing, met wild op knoppen rammen kom je verrassend ver, enzovoort. Natuurlijk, wie dieper graaft en zich in de ranked multiplayer begeeft, vindt toch een complexe vechtgame die je zelfs na honderden uren spelen niet onder de knie kunt krijgen. Maar Street Fighter 6 is in het begin niet overweldigend.
Fatal Fury wel. Op papier is er ook een optioneel besturingsschema, maar City of the Wolves hecht ongelooflijk veel waarde aan mechanische precisie. Concreet betekent dit dat zelfs de eerste tegenstanders in de arcade-modus je in elkaar slaan als je niet begrijpt wat je doet.
De singleplayer-opties zijn ook aanzienlijk … droger dan in Street Fighter en Tekken. In de arcade-modus vecht je je zoals gewoonlijk door een paar gevechten en versla je uiteindelijk een eindbaas, in de uitgebreidere Episodes of South Down vecht je je door tientallen gevechten om een personage te levelen en steeds meer extra’s vrij te spelen.
Maar dit beetje poespas leidt niet af van waar het echt om draait: je moet dit vechtsysteem onder de knie krijgen. Je moet begrijpen dat je in dit spel niet gewoon wegrolt als je valt, maar dat je op vier manieren kunt wegrollen. Je moet weten dat er korte sprongen, lange sprongen en echt lange sprongen zijn. Je moet leren wat de mysterieuze Rev-knop doet, die vijf verschillende functies verbergt.
Dat klinkt waarschijnlijk moeilijk – en voelt ook zo –, maar er is een keerzijde: Fatal Fury is misschien complex, maar het is ook aanzienlijk langzamer en begrijpelijker dan andere vechtspellen. Als je online vechtgames volgt, krijg je allerlei termen te horen: whiff-punishes, okizeme, meatys, pokes, reversals, enzovoort.
Street Fighter 6 verhult met zijn beginnersvriendelijkheid dat je al deze termen uiteindelijk toch moet leren. Fatal Fury gooit je in eerste instantie in het diepe, maar laat je deze technieken vervolgens heel duidelijk leren. Er zijn uitgebreide tutorials, oefenmodi en ga zo maar door. In tegenstelling tot veel concurrerende games variëren de vaardigheden van de individuele vechters in Fatal Fury ook niet zo veel. Dat betekent dat zodra je eenmaal begrijpt hoe het spel werkt, je alle personages goed kunt spelen.
Fatal Fury: City of the Wolves is dus een zeer ongebruikelijke game. Na 26 jaar had ik over het algemeen geen nieuwe Fatal Fury meer verwacht, maar het breekt ook met wat de concurrentie wanhopig probeert: in plaats van te verdoezelen hoe meedogenloos vechtgames nu eenmaal zijn, laat het me behoorlijk op mijn neus gaan. Het geeft me alle tools om me eens goed te verdiepen in de wereld van vechtgames, maar de motivatie moet ik zelf meebrengen.
