Achteraf gezien ben ik blij dat het geluk van de dobbelstenen me op dit punt in de steek liet – want wat volgt zijn enkele van de grappigste interacties die ik tot nu toe inBaldur’s Gate 3heb gehad.
Watch out, spoilers!Als je het Zonverlichte Moeras nog niet hebt gevonden en het eerst allemaal zelf wilt ervaren, stop dan nu beter met lezen en kom later terug om me je ervaringen te vertellen!
Niets is wat het lijkt
Natuurlijk, ondanks een verprutste dobbelsteentest, merk ik meteen dat er iets mis is met dit moeras. Mijn groep loopt eigenlijk gewoon door een klein stroompje, maar bereikt bloedend en met open wonden de andere oever.
Talloze (mislukte) waarnemingscontroles doen me vermoeden dat er iets mis is, maar ik ben nog niet eens bij de heksenhut aangekomen. De zoektocht die binnen op me wacht, vertelt een cool verhaal, laat me absurde beslissingen nemen en voelt een beetje als een duister sprookje.
Maar ik vertel je liever over alle schermutselingen die ik heb meegemaakt voordat ik zelfs maar een voet in de hut kon zetten.
Natuurlijk moet mijn druïdess altijd en overal met dieren praten. Het is een beetje vreemd dat het in het moeras wemelt van de schapen, maar hé, in Faerûn is tenslotte alles mogelijk.
Maar in plaats van me vriendelijk te vertellen over zijn zorgeloze leven en paardenbloemen, verrast het dier me met een ongelooflijk slechte imitatie van een schaap.
Het gememoriseerde en zeer moeizame “MÄÄH” is ongeveer net zo overtuigend als mijn uitbeelding van een vogel in het schooltoneel in de derde klas, toen ik een veer achter mijn oor stak en met mijn armen zwaaide.
Nou, het zij zo. Een schaap mag soms een slecht humeur hebben. Maar alle dieren in het moeras lijken er last van te hebben. Een hoek verder staat een gekke kikker me op te wachten, die mij en mijn metgezellen uit het niets aanvalt.
De betovering en het bedrog breken als ik een ander schaap probeer te aaien. Het zonnige moeras verandert in een smerig, muf hol. De fauna blijkt roodkapjes te zijn, woeste en extreem bloeddorstige elfenwezens.
