Superheld zonder superkrachten – maar met hart
Al na een paar minuten spelen wordt duidelijk: Dispatch is niet weer een spektakel vol special effects, met gigantische eindbazen en vliegende steden. In plaats daarvan begint alles met een gebroken man: Robert Robertson, bekend als Mecha Man. Zijn hightechpak is verleden tijd, zijn spierballen helaas ook. Wat blijft er over? Een headset, een stoel in de alarmcentrale – en de opdracht om schurken te coachen in heldendaden.
De truc: de wereld mag dan superkrachten hebben, maar het verhaal draait om echte mensen met echte problemen. Precies daarmee omzeilt het spel slim de grootste zwakte van modern superheldenvermaak. Series zoals diverse “Marvel”-producties of “The Boys” raken al snel verstrikt in steeds grotere escalatiespiralen, waarin personages slechts wapens met persoonlijkheid zijn.
Hier staan echter emoties, onzekerheden en charmante mislukkingen centraal. Beslissingen leiden niet tot “explosie of geen explosie”, maar tot momenten die tegelijkertijd gênant, grappig en hartverscheurend kunnen zijn. Zoals een tester luidruchtig reageerde:
“Er ontsnapte me spontaan een ‘Oef’ – iedereen kent zulke situaties, waar je pas maanden later om kunt lachen.”
Timing waar elke Netflix-serie jaloers op zou zijn
De eerste afleveringen – elk ongeveer 45 minuten – laten zien wat er gebeurt als voormalige Telltale-ontwikkelaars volledige creatieve vrijheid krijgen. De combinatie van rustige dialogen, liefdevol getekende personages en muzikale accenten zorgt voor een serie van hoge kwaliteit die je speelt in plaats van streamt. Kritieken uit de gamejournalistiek benadrukken precies dat: echt meeleven.
Natuurlijk blijft het niet bij toekijken: spelers beheren inzetten, levelen hun team en beleven quick-time-momenten die de actie voelbaar maken – maar nooit saai overkomen. Hoewel er nog ruimte is voor verdere verfijning, is de balans tot nu toe goed.
Bijzonder indrukwekkend klinkt de tussentijdse conclusie van de redactie bij Eurogamer:
“Na aflevering vier was het me duidelijk dat dit spel een van mijn favoriete verhalen van het jaar zou worden – hartverwarmend, grappig en sexy.”
Elke week verschijnen er twee nieuwe afleveringen – een ritme als een goede sitcom, dat je zin geeft in de volgende aflevering. En hoewel het managen van de “slechteriken-helden” soms stress oplevert, voelt het allemaal als een bewust experiment: wat als superhelden weer menselijk mogen zijn?
