Road to Vostok is een hardcore singleplayer-shooter die een beetje doet denken aan Stalker. Ik heb het nu eindelijk gespeeld en wilde helemaal niet stoppen.
Waaas, is het al 2 uur? Oké, nog even doorgaan! Wat voor mij slechts een korte avond met een paar demo’s van Steam Next Fest zou worden, liep volledig uit de hand. En dat is de schuld van een singleplayer-shooter genaamd Road to Vostok. Die trok me namelijk zo in zijn ban dat ik helemaal niet meer wilde stoppen met spelen. Waarom? Laat me het uitleggen.
Wat is Road to Vostok?
Ik werd op het spel attent gemaakt vanwege bepaalde overeenkomsten met Stalker. Alleen al de vervaagde beelden, gecombineerd met Oost-Europees aandoende landschappen en AK-aanvalsgeweren. Road to Vostok speelt zich echter niet af in Oekraïne, maar aan de Fins-Russische grens. Volgens de ontwikkelaar beland ik in een niet nader gedefinieerde post-apocalyps, wat de verlaten dorpen en plunderende bandieten verklaart.
Post-apocalyps? Stalker-sfeer? Ik doe mee! Ik start dus de gratis demo en kies de gemakkelijke
moeilijkheidsgraad. Gemakkelijk tussen aanhalingstekens, want zelfs dan is Road to Vostok geen eenvoudig spel. Ik begin mijn reis in ieder geval in een veilige schuilplaats en krijg een willekeurig startwapen in mijn handen gedrukt.
Tutorial, kaart, dradenkruis? Dat soort dingen zijn hier niet. Als ik een nieuw wapen vind, heb ik eerst een passend magazijn en de juiste munitie nodig om te kunnen schieten. Lege magazijnen moet ik dan met de hand
in mijn inventaris bijvullen als ik ze opnieuw wil gebruiken. En natuurlijk moet ik op survivalwijze drinken en eten.
Maar dat ben ik al gewend van DayZ en andere shooters die realisme nastreven, en daarom begin ik optimistisch aan mijn eerste uitstapje. Ik word verwelkomd door een landschap dat wordt gekenmerkt door naaldbomen, waarbij de verzadiging helemaal is teruggedraaid. Alles ziet er grijs en somber uit, maar dat past uitstekend bij de setting.
Behalve het huilen van de wind is het volkomen stil, niemand lijkt nog in de vervallen hutten te wonen. Ik begin dus met wat elke verstandige speler zou doen: ik doorzoek elke hoek op zoek naar buit en verzamel alles wat ik te pakken kan krijgen. Maar plotseling klinkt er een luide knal: een kogel suist vlak langs mijn oor. Ik heb geen idee waar het schot vandaan kwam en ren in paniek weg om dekking te zoeken.
Nadat ik een paar seconden achter een auto heb gehurkt, waag ik me naar voren, ontdek de schutter en schakel hem met een paar schoten uit. Gelukkig heeft hij me niet geraakt. Na deze ontmoeting ben ik veel voorzichtiger: ik zoek altijd naar de volgende dekking, observeer mijn omgeving nauwkeurig en kijk uit naar vijanden.
Tegelijkertijd verzamel ik steeds meer buit: een gitaar, diverse boeken, bordspellen, handschoenen, blikjes erwten, een aanvalsgeweer en diverse tijdschriften voor verschillende wapens. Road to Vostok is niet zuinig met buit, maar dreigt ook met de dood.
Want een half uur later word ik verrast door een bandiet en ga ik neer. Alles wat in mijn inventaris zat, is nu weg en ik moet opnieuw beginnen. Ik kan mijn buit echter altijd veilig opslaan in mijn accommodatie of bij handelaren inruilen voor waardevolle voorwerpen.
Maar waarom doe ik dit allemaal? Road to Vostok heeft geen verhaalmissies of een vast doel. Ik vecht om te overleven en stap voor stap door te gaan naar moeilijkere kaarten. Bij handelaars koop ik meubels voor mijn schuilplaats en lever ik speciale voorwerpen in om beloond te worden met wapens en uitrusting.
In het eindspelgebied Vostok zijn bijzonder krachtige wapens en uitrusting te vinden, maar tegen een hoge prijs: Als ik hier sterf, verlies ik niet alleen mijn inventaris, maar ook mijn hele personage en moet ik helemaal opnieuw beginnen. Bovendien wachten hier ook sterkere tegenstanders op me, die zelfs luchtsteun kunnen inroepen.
Wanneer de game uitkomt, is op dit moment nog onduidelijk. Road to Vostok wordt ontwikkeld door slechts één ontwikkelaar uit Finland. Maar: de meeste punten op de roadmap zijn al afgevinkt. Momenteel moeten nog meer kaarten worden voltooid en moet het spel uitgebreider worden getest. Uiteindelijk komt de shooter dan in Early Access op Steam terecht.
De basis is nu al veelbelovend: Road to Vostok heeft weliswaar geen glossy graphics, maar wel solide gunplay, redelijk intelligente AI-tegenstanders en een sfeervolle soundtrack. De hoge moeilijkheidsgraad en het risico om alles te verliezen dwingen je tot een tactische aanpak en zorgen ervoor dat mijn hart bij elk gevecht sneller gaat kloppen.
Conclusie van de redactie
Extraction shooters zijn eigenlijk helemaal niet mijn ding. Het idee dat ik alles in één moment kan verliezen, schrikt me eerder af bij games. Toch heb ik ontzettend veel plezier met Road to Vostok. De sombere sfeer, de constante spanning en de korte, maar intense vuurgevechten zorgen voor een echte zuigkracht. Dat ik regelmatig waardevolle buit vind, motiveert me extra.
In mijn schuilplaats heb ik alle kasten en planken al volgestouwd met voorwerpen en ga ik steeds op nieuwe ontdekkingstochten. Ik ben benieuwd aan welke kaarten en tegenstanders de ontwikkelaar nog werkt. Want natuurlijk zal ik op een gegeven moment genoeg hebben van mijn dorp en de bandieten die er altijd hetzelfde uitzien.
Of Road to Vostok zonder een duidelijk doel bij de release ook blijvend motiverend zal zijn, moet nog blijken. Ik zou het leuker vinden als er een mogelijkheid was om de shooter ook echt uit te spelen.
