Olympia zal Esport in de toekomst meer nodig hebben dan Esport Olympia.
Het is een gedurfde stelling die Evangelos Papathanassiou, medeoprichter van de Esports Player Foundation, in juni poneerde op de BMW Esports Boost. Een stelling die waarschijnlijk zal uitkomen, maar voor veel fans van de Olympische Spelen niet smakelijk zal zijn. Het grootste internationale sportevenement naast het wereldkampioenschap voetbal is immers nog steeds in de eerste plaats voorbehouden aan traditionele sporten zoals atletiek.
Slechts langzaam stelt het Internationaal Olympisch Comité (IOC) zich open voor moderne sporten. Voor de Zomerspelen van 2020/2021 bijvoorbeeld werd skateboarden voor het eerst als discipline toegelaten. Als je bedenkt dat de sport rond de millenniumwisseling een enorme groei doormaakte, lijkt deze stap van het IOC op 20 jaar verspilde tijd.
Moderne sport, conservatieve samenleving
Het is waar dat het IOC reeds de eerste stappen heeft gezet om virtuele sport te bevorderen. Maar er zijn nog te veel bouwplaatsen die een vlotte uitvoering bij een klassiek sportevenement als de Olympische Spelen in de weg staan.
Een van de grootste problemen is de erkenning van esportspelers als atleten. In veel landen hebben professionele gamers nog steeds niet dezelfde status als professionele atleten. Als gevolg daarvan wordt de toegang bemoeilijkt omdat de toegang tot de nodige visa beperkt is. Zoals onlangs het geval was in Zweden, waar het Dota 2-toernooi “The International” niet als topsportevenement werd geclassificeerd, waardoor het niet in Stockholm kon worden gehouden. Toch heeft Zweden zelf veel succesvolle Esports organisaties zoals de Ninjas in Pyjamas om te laten zien.
Waarom neemt een land dat wordt beschouwd als een esports pionier in Europa zo’n grote stap terug in zijn ontwikkeling?
Ik denk dat het komt door de boomer cultuur.
Dus probeerde Sam Mathews, CEO & Founder van Fnatic, een verklaring te vinden op de BMW Esports Boost. Met deze uitspraak zou hij ook gelijk moeten hebben, want in veel landen is gaming en dus ook esports nog behept met veel vooroordelen.
Grote kansen, geen erkenning
De Boomer-generatie, die naoorlogse generatie, groeide op met klassieke sporten, had weinig tot geen toegang tot videospelletjes. Hun kinderen groeiden op met Gameboy, Nintendo en PC, maar de structuren waren verre van ontworpen voor professionele sporten. Erkenning voor esports spelers? Eerder afwezig. En dat is waar de integratie van virtuele sporten in de Olympische Spelen zou kunnen helpen.
Laten we hier duidelijk over zijn: Esports hebben de Olympische Spelen niet nodig om te groeien. De structuren zijn er, het kijkerspubliek enorm. In 2020 alleen al meldden zo’n 436 miljoen mensen dat ze esports op zijn minst af en toe volgden, volgens de website statista. Verwacht wordt dat dit tegen 2024 tot meer dan 577 miljoen kijkers zal stijgen.
Als het IOC Esports echter zou omarmen, zou het de sport de erkenning geven die het nodig heeft. Het zou professionele gamers gelijkstellen met klassieke atleten en hun harde werk naar waarde schatten. Het zou het profiel van Esports bij het publiek verhogen. Het zou de stap zetten die zo veel landen niet willen zetten – en daarbij zo veel winnen. Omdat het IOC Esports nodig heeft om in de toekomst succesvol te blijven.
Jonge generaties raken steeds meer betrokken bij de digitale wereld. Op een gegeven moment zal virtueel de traditionele sporten vervangen. De Olympische Spelen zouden een boodschap sturen naar het toekomstige publiek met esports-integratie, waardoor ze toegang krijgen tot het evenement. Dit zou de kijkcijfers voor de komende jaren verzekeren.
Maar zelfs als het IOC besluit er voor te gaan, blijven er onbeantwoorde vragen.
Een aparte Olympische Spelen als oplossing?
Hoe integreer je een sport met moderne structuren in bestaande tradities zonder die te verbasteren? Welke titels zullen Olympisch zijn? Is er een klassieke verdeling van naties?
Vragen op vragen, ze zijn niet gemakkelijk te beantwoorden. Sprekers op de BMW Esports Boost brachten een aparte Olympische Spelen ter sprake, los van de bestaande IOC-structuren. Maar op zijn minst moet er een zo groot mogelijke autonomie over de wedstrijden zijn. “En dat is nu al bijna onmogelijk,” concludeerde Papathanassiou.
Afgezien daarvan zou zo’n duidelijke afbakening er ook niet toe bijdragen dat esports in de samenleving als sport worden erkend.
Wil het project slagen, dan moeten beide partijen concessies doen. De esport-industrie zou haar structuren wat moeten openbreken en het klassieke idee van sport moeten toelaten. Het IOC daarentegen zou de conservatieve houding dat sport alleen lichamelijke activiteit betekent, moeten afwerpen en het moderne idee van sport moeten toelaten.
