Na slechts een paar rondjes heeft Arc Raiders al het instinct van onze shooter-expert Phil weggetraind.
Al bijna 30 jaar zijn multiplayer-shooters mijn gaming-thuis. Nu is er een die in één opzicht alle games overtreft die ik tot nu toe heb gespeeld: Arc Raiders maakt van mij ineens een echte ontdekkingsreiziger!
Al tijdens mijn allereerste spel op de releasedag van Arc Raiders merk ik meteen dat deze wereld meer is dan een multiplayer-map waarop ik met andere spelers vecht.
In plaats daarvan vind ik een kleine open wereld die zo vol zit met liefdevolle details, mysteries en raadselachtige gebeurtenissen dat ik even helemaal geen zin heb om te vechten.
Het klinkt helemaal niet als mij, maar ineens wil ik veel liever op ontdekkingstocht gaan.
Voordat de aarde viel
Mijn eerste wedstrijd begint op een oud slagveld. Ik loop gefascineerd rond tussen de verkoolde resten van roestige monsters die als dode reuzenspinnen op de grond liggen. Blijkbaar heeft hier een dramatisch gevecht met de Arc plaatsgevonden.
Ik verzamel een paar grondstoffen uit de kraters en wrakken en denk na over wat hier gebeurd kan zijn. Heeft hier een van de laatste veldslagen tussen mensen en machines plaatsgevonden, voordat het aardoppervlak in handen van de robots viel?
Overal struikel ik over de mysterieuze overblijfselen uit vervlogen tijden. Even later beklim ik het levenloze lichaam van een gigantische Arc-tank, die een vreemd zoemend geluid maakt. Leeft het monster nog? Kan ik het activeren? En zo ja, moet ik het dan wel activeren?
In de voetsporen van het verleden
Op het dak vind ik een luik en wrik het open met de koevoet, maar het stalen monster beloont mijn inbraakpoging door me plotseling in brand te steken.
Waarom? Geen idee, maar het was verrassend. En op de een of andere manier heel fascinerend!
De Arc-Bots zijn misschien uiteindelijk slechts AI-tegenstanders, maar hun aantrekkingskracht is bijna magisch. Wat gebeurt er daarboven in de ruimte, waar veel van deze dodelijke machines blijkbaar vandaan komen?
En waarom vallen de huizenhoge Arc-monsters, die ik al sinds de tutorial steeds weer aan de horizon zie, ons niet aan? Zelfs de best uitgeruste raider zou geen serieuze bedreiging voor hen vormen. Maar in plaats daarvan zwerven ze bijna vredig rond, terwijl wij verbeten gevechten leveren met hun kleinere broertjes en zusjes.
Terwijl ik nog over deze vragen nadenk, stuit ik op een verlaten kamp. Kleine hutten van gelast golfplaat, windmolens en zelfs een kleine waterput getuigen van hoe vroegere generaties hier mogelijk hebben geleefd, voordat alle overlevenden van de Arc-invasie uiteindelijk gedwongen waren om ondergronds te gaan – in de ware zin van het woord.
Ik ben plotseling heel anders
Arc Raiders weet op uitstekende wijze meer uit zijn kaarten te halen dan alleen een decor. Het zijn locaties die een geschiedenis en een verleden lijken te hebben en waarin oude geheimen sluimeren.
In plaats van simpelweg een arena te leveren waarin ik op zoek moet gaan naar buit en andere spelers moet uitschakelen, heeft Embark een wereld met ziel en identiteit gecreëerd. Een wereld die me zegt: hier zit meer achter. Wie weet wat je achter het volgende plafond nog meer ontdekt?
En plotseling herken ik mijn eigen speelstijl nauwelijks meer. Ik voel me een ontdekkingsreiziger en laat mijn shooterinstincten varen. De momenteel populaire meta-loadout interesseert me niet. Ik vermijd actief confrontaties. Mijn K/D kan me niets minder schelen.
In plaats daarvan stort ik me ronde na ronde in Arc Raiders om het mysterie van deze apocalyptische idylle te ontrafelen. Een volwassen prestatie, Arc Raiders.
