Hoe grappig kan een horrorspel zijn? Ik kan jullie het antwoord geven. Of de ontwikkelaars deze reactie hebben gewild, is een andere kwestie.
Een enorme, dikke clown zit me op de hielen om me op te eten. Een exorbitant gewelddadige baby kruipt door de schaduwen om me te vermoorden. Gillende moordpoppen wankelen met uitgestrekte armen op me af.
Eigenlijk zou ik enorm bang moeten zijn. In plaats daarvan vullen tranen van het lachen mijn ogen. Een slecht teken voor de horroradventure Little Nightmares 3? Dat hangt helemaal af van wat je van het spel verwacht.
Twee kinderen op de kermis
Het uitgangspunt van Little Nightmares 3: de twee kinderen Low en Alone moeten zien te overleven in een duistere wereld genaamd The Nowhere. Dat lukt alleen door samen te werken, puzzels op te lossen en slim te handelen om aan de talrijke vijanden te ontsnappen.
En precies hier kom ik in beeld. Om precies te zijn: ik en mijn collega Antonia Dreßler van IGN Duitsland. Als team werden we namelijk twee uur lang alleen gelaten met het coöp-spel. Wat volgde waren mislukkingen, pech en ongelukken, die er meestal toe leidden dat Low en Alone vrij snel dood waren en wij niet konden stoppen met lachen voor het scherm.
Voorbeelden nodig?
- Terwijl ik met mijn boog op moordende poppen schiet, moet Antonia hun aandacht op zich vestigen, zodat ik rustig kan richten. Een fiasco, zeg ik je. Een fiasco.
- Wij twee parttime genieën springen graag in dodelijke afgronden, want … waarom niet?! Er zou daar wel eens een geheime gang kunnen zijn!
- Op de vlucht voor de moordende baby moeten we ons verstoppen in een omgevallen kartonnen doos. Ik ga je niet vertellen hoe vaak we eraan voorbij zijn gelopen.
- De poging om langs een hongerige moordende clown te sluipen, eindigde keer op keer in de buik van diezelfde clown. Laten we het er niet over hebben!
Eén ding is zeker: voor gezellige coöp-sessies met een vriend of vriendin wordt Little Nightmares 3 een feest!
Hier zijn een paar ingame-voorproefjes van wat je in het spel te wachten staat:
Uitproberen, sterven, uitproberen, sterven, uitproberen, …
Maar wat was ons probleem? Little Nightmares 3 kent geen genade. Als je een puzzel niet snel genoeg oplost of de situatie die zich voor je voordoet niet binnen fracties van seconden begrijpt en er correct op reageert, ben je voer voor monsters.
De grote zwakte in de versie die ik heb gespeeld: vaak gingen belangrijke, bruikbare objecten verloren in de zeer gedetailleerde omgeving. Ze vielen niet op tussen de rest van het decor en er was ook geen lichte glans die aangaf dat we dit object nader moesten bekijken.
Dat is leuk voor puzzelfans, maar kan soms ook irritant zijn. Toen Antonia en ik voor de twintigste keer een gescripte confrontatie met een vraatzuchtige clown moesten beginnen omdat we een klein detail over het hoofd hadden gezien, was onze lach verdwenen en maakte irritatie zich van ons meester.
De besturing maakte het ons er niet makkelijker op. Niet alleen is de toetsenindeling erg onintuïtief en daardoor in het begin een garantie voor een vroegtijdige dood, ook werden sommige invoer op zijn zachtst gezegd maar half goed herkend – en hop, daar werden we weer opgegeten / vielen we in een afgrond / werden we verpletterd / gingen we in vlammen op.
Alleen griezelen of plezier maken met vrienden?
Het cruciale punt: Little Nightmares 3 wordt pas een beetje eng als je alleen speelt.
De laatste twintig minuten heb ik de passages die ik eerder in teamverband had doorlopen nog eens alleen geprobeerd – dan neemt de AI het tweede spelpersonage over en doet dat ook nog eens heel goed. Omdat de AI ook weet hoe de puzzels opgelost moeten worden, geeft hij ons subtiele hints als we het tweede personage observeren.
Merk je het verschil in ontwikkelaar? Little Nightmares 3 wordt niet meer ontwikkeld door Tarsier Studios, zoals de twee voorgangers, maar door Supermassive Games (Until Dawn, The Quarry). Ervaren horrorveteranen die het erfgoed van de eerste twee games waardig voortzetten. De sfeer, de enscenering, de focus op puzzels – alles voelt aan als Little Nightmares, zoals fans dat kennen en waarderen.
Kortom, de gameplay was aanzienlijk beter in de singleplayer-modus, de sfeer was intenser door het veel minder frequente trial-and-error-principe en de griezelige sfeer kwam beter tot zijn recht. Je moet dus een keuze maken:
- Wil je een sfeervol singleplayer-avontuur beleven?
- Wil je een superleuke avond met je vrienden?
Beide dingen zijn in Little Nightmares 3 niet te combineren. Jammer! Maar fans van de serie kunnen zich toch verheugen op de release op 10 oktober 2025.
Conclusie van de redactie
Zelden heb ik tijdens een persconferentie zo hard gelachen als die ochtend bij Bandai Namco. Het potentieel voor hilarische coöp-games is enorm in Little Nightmares 3. Maar de cruciale vraag is: moet dat zo zijn?
LM3 streeft er immers naar om een griezelige horrorervaring te zijn. De vaak pikdonkere wereld, bloeddorstige monsters, een zeer geslaagd geluidsontwerp met gegarandeerde jumpscares – en toch is er de onvrijwillige komiek die ontstaat wanneer jij en je medespeler zich weer eens volkomen dom gedragen. Dat is weliswaar erg leuk, maar past maar beperkt bij elkaar. Technisch gezien laat de titel nauwelijks steken vallen. De look is mooi, de grafische stijl zelfs verbluffend. De spelwereld is een verontrustende en tegelijkertijd fascinerende plek, waar ik vanaf de eerste seconde meer over wil weten. Vooral het bizarre ontwerp van de vijanden spreekt me aan. De depressieve clowns zijn bijna schattig, als ze me tenminste niet net mijn hoofd afrukken.
Little Nightmares 3 zal je, in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, waarschijnlijk geen nachtmerries bezorgen in de coöp. En als dat wel het geval is, dan alleen vanwege de soms vreselijk haperende besturing. Ik kan me goed voorstellen dat ik het spel twee keer ga spelen. De eerste keer alleen met mijn zwijgzame AI-metgezel. En daarna met mijn vrouw. We zijn tenslotte staatsgecertificeerde nulcheckers in coöp-games – dat wordt leuk!
