Heb je geen 300 uur meer tijd voor Baldur’s Gate 3, maar wil je wel een diepgaand rollenspel? Dan kun je in The Outer Worlds 2 je eigen personage spelen.
Dat ook in het RPG-genre, waar je vaak genoeg je jaarlijkse vakantie moet opofferen voor nieuwe AAA-titels, niet altijd “groter is beter” geldt, werd in 2019 bewezen door rollenspel-traditiefabrikant Obsidian Entertainment met de sci-fi-western The Outer Worlds.
Met een overzichtelijk budget en een compacte speeltijd bood de game van de makers van New Vegas, die nooit zijn Fallout-roots verloochende, een originele, grappige en goed geschreven RPG. Het overtuigde met speelse vrijheid, maar vertoonde zwakke punten in de diversiteit van de quests en de hoofdverhaallijn.
Zes jaar later verschijnt nu de opvolger, The Outer Worlds 2, die ons in een apart verhaal naar een ander front stuurt: het Arcadia-systeem, dat wordt geschokt door een conflict tussen het fascistoïde protectoraat, de religieuze wiskundigen van de Orde van de Ascendantie en de turbokapitalisten van het megaconcern Auntie’s Choice.
Eén ding vooraf: er zijn weer talrijke facties met tegengestelde belangen, veel keuzevrijheid en absurde humor.& nbsp;Maar kan The Outer Worlds 2 ook de zwakke punten van zijn voorganger wegwerken? De test van GlobalESportNews geeft het antwoord.
Rollenspel letterlijk genomen
Als commandant van het Earth Directorate, een nogal tweederangs galactische geheime dienst, moeten we in ons niet meer helemaal TÜV-conforme ruimteschip een onderzoeksstation van het protectoraat aanvliegen en infiltreren.
Daar wordt informatie verwacht over een mysterieus fenomeen: overal in de ruimte ontstaan sinds kort gevaarlijke scheuren die materie opslokken. Is er een verband met de sprongmotoren van het protectoraat die worden gebruikt voor interstellaire reizen? Maar de missie loopt mis, er volgt een explosie en we drijven een decennium lang bevroren door de ruimte, voordat ons enige overlevende bemanningslid ons vindt.
Vanaf hier ontvouwt zich een verhaal, verteld door Engelse sprekers en met Duitse teksten, vol politieke intriges, verraderlijke listjes en absurde wendingen tussen de drie conflictpartijen. In de loop daarvan zullen we niet alleen de schurk doden (of hem vergeven) die verantwoordelijk is voor de dood van onze bemanningsleden, maar ook een systeemomvattende oorlog voorkomen (of aanwakkeren) en proberen de dreiging van de groeiende scheuren in de ruimte te overwinnen (of ervan te profiteren). Want hoe het verhaal precies verloopt, hangt af van onze beslissingen.
Hier ligt de grootste kracht van The Outer Worlds 2: het neemt rollenspel serieus, niet in de zin van min-maxing en skillpoint-grind, maar als een rol die we spelenderwijs vormgeven. Daarbij geeft het ons meer vrijheid dan de meeste andere vertegenwoordigers van het genre.
Een van onze personages was bijvoorbeeld een totaal onwetende deugniet die alleen door een misverstand voor een held wordt aangezien, verslaafd is aan zijn inhalator en consumptie, chronisch oneerlijk vecht en door een ongeluk in een stralingslaboratorium voortdurend spontane schade oploopt en onzichtbaar wordt.
Dit leidde tot veel komische situaties in dialogen, bijvoorbeeld wanneer de crew hun overwinning in een gevaarlijke missie wilde vieren, maar mijn held liever discussieerde over hoe pijnlijk zijn handen waren geworden tijdens het laatste feestje van de Balltontier-knoop. Of wanneer wetenschappers hem de details van een technisch apparaat uitlegden – en hij deed alsof hij helemaal was vergeten waar we waren en wat hij daar deed.
Maar we hadden ook een edelmoedige en retorische Space Ranger kunnen spelen. Of een omkoopbare ex-gevangene die eigenlijk helemaal niets geeft om de zaken van het aardse directoraat. Het spel past zich aan deze beslissingen aan. Vaak hadden we in dialogen eerst de neiging (die we in andere RPG’s hadden geleerd) om het antwoord te kiezen dat ons het “juiste” leek, maar kozen we uiteindelijk toch voor de absurdere opties, waar we vaak hardop om moesten lachen.
In tegenstelling tot andere rollenspellen voelden we daarbij nooit een vleugje FOMO. Outer Worlds 2 geeft namelijk geen voorkeur aan een bepaalde weg, zelfs het meest idiote antwoord brengt ons steeds verder. Uiteindelijk hebben we zelfs een extra vaardigheid opgepikt, waardoor NPC’s zelfs de meest absurde leugens geloven. Dialoog is in dit spel minstens even belangrijk als vechten: meer dan eens hebben we ons gewoon langs een baasgevecht gepraat.
Sterkte: zwakke punten
Deze creatieve vrijheid is niet alleen gebaseerd op de achtergronden, eigenschappen en vaardigheden van ons personage, maar vooral ook op zijn zwakke punten: The Outer Worlds 2 analyseert voortdurend onze speelstijl en biedt tijdens het spel zwakke punten aan die we kunnen overnemen of afwijzen.
Als we ons volledig ondermaats in een fort van het protectoraat van overmachtige ruimte-nazi’s sluipen, vervallen we in een laffe tactiek: ons verstoppen in de luchtschacht, het vuur openen, terug de luchtschacht in, vanuit dekking weer vuren en zo de een na de ander uitschakelen. Het spel biedt ons prompt de zwakte “Verraderlijk” aan met de opmerking “Je bent niet gemaakt voor eerlijke gevechten”: je eigen levensenergie wordt verminderd, maar vijanden verliezen je sneller uit het oog en lijden meer schade door sluipaanvallen.
De hoeken en randen die het personage in de loop van het spel krijgt, zijn overigens ook terug te vinden bij de NPC’s. In The Outer Worlds 2 komen we voortdurend kleurrijke personages tegen: bijvoorbeeld de elitesoldaat die door haar regime een derde arm op haar rug laat transplanteren, wat haar bijna fataal wordt. Of de volkomen ongetalenteerde wannabe-Rüdiger-Nehberg, die een survival-training volgt op een permafrost-maan, maar alleen met de grootste concentratie een blikje kan openen. Of een K.I. die het grootste archief van het universum bewaakt, maar helaas lijdt aan een gespleten persoonlijkheid.
In tegenstelling tot het vorige spel zijn niet alleen de personages, maar ook de talrijke zijmissies afwisselend: ze variëren van klassieke schiet- en bezorgmissies tot detectivewerk en jump&run-missies tot het bemiddelen in een videoconferentie tussen twee ruziënde factieleiders. De missies zijn, net als de goed geschreven dialogen, met veel humor vormgegeven.
In een gedenkwaardige en op een historisch voorbeeld gebaseerde sidequest moeten we ons bezighouden met een militair fort dat voor de grap een reusachtig insect genaamd ‘Wojtek’ tot soldaat heeft benoemd en steeds verder heeft gepromoveerd om grotere rantsoenen te verkrijgen.
Totdat Wojtek de hoogste officier is en zijn ondergeschikten begint op te eten. Zijn (menselijke) assistent beweert weliswaar dat hij sinds de implantatie van een insectenvoeler met Wojtek kan communiceren en begrijpt dat dit gewoon zijn harde leiderschapsstijl is, maar de legerleiding heeft zo haar twijfels en wil dat wij orde op zaken stellen.
Het zijn niet alleen deze obscure personages en hun verhalen die na het spel in het geheugen blijven hangen, maar ook de achtergronden waartegen ze zich afspelen. Want terwijl het eerste deel van het spel nog werd bekritiseerd vanwege zijn ietwat eentonige levels, biedt Obsidian nu afwisselende en vaak beeldschone werelden – van felgekleurde oerwouden, ijzige woestijnen of bergformaties die gevangen zitten in een eeuwigdurend pastelkleurig schemerlicht tot weelderige art-decokloosters, kronkelige ruimteschepen en uit schroot in elkaar geknutselde ruimtestations.
De spelwereld wordt sfeervol begeleid door de uitstekende soundtrack: Niet alleen de orkestmuziek, maar vooral de drie in-game radiozenders van de politieke facties bezorgden ons menig oorwurm en lach:
- Protectorat Radio brengt marsmuziek, lofzangen op hersenspoeling, opera’s en propagandistische detectivespelen.
- Auntie’s Choices Konzernradio scoort met jazz nummers die het gebruik van sigaretten, snoep en slaappillen aanprijzen.
- Ddas Ordens-Radio zendt wiskundelessen uit met minimalistische muziek op de achtergrond.
Aan dit radioprogramma hebben we veel bizarre momenten te danken: met een elektroshockgeweer vechten tegen reuzenspinnen in een bonbonkleurige alienwereld, terwijl we een college volgen over de berekening en het doel van priemgetallen, behoort tot de meest memorabele momenten uit onze carrière als gamer.
Naast de presentatie van de spelwereld is ook de omvang ervan aanzienlijk toegenomen in vergelijking met het eerste deel: waar dat zich eerder beperkte tot twee planeten, meerdere manen en een paar ruimtestations, reizen we nu naar de vier volwaardige hemellichamen, of in ieder geval naar hun behoorlijk grote hub-werelden, die door laadschermen van elkaar worden gescheiden.
En terwijl je de hoofdmissies in The Outer Worlds 2019 in 15 uur kon voltooien, waren we in de test met de hoofdquestlijn en vrij weinig zijmissies 45 uur bezig. Wie alles wil doen, moet 50 tot 60 uur inplannen.
Veelzijdig of verwarrend?
Deze veelheid aan werelden, personages en verhaallijnen vol politieke intriges brengt echter een probleem met zich mee: op een gegeven moment wordt het onoverzichtelijk. Eerst werken we voor het Aardse Directoraat tegen het Protectoraat en de Orde van de Ascendanten, dan splitst de Orde zich af van het Protectoraat en helpen we hun wiskundige priesters die vechten tegen de bedrijfssoldaten van Auntie’s Choice.
Maar plotseling krijgen we ook opdrachten van laatstgenoemden. Voor onze crew rekruteren we sowieso aanhangers van alle facties, wat voor sommigen tot belangenconflicten leidt. Tegen het einde van het spel hadden we in massale gevechtsscènes steeds meer moeite om vriend en vijand uit elkaar te houden.
Dat wordt er niet beter op door het feit dat de hoofdplot, ondanks alle humor en intriges, een beetje de grote, meeslepende spanning mist. Vooral tegen het einde van de hoofdquest wordt de plot steeds dunner en maakt plaats voor een toenemende reeks van vergelijkbare taken (repareer dit apparaat – activeer dat apparaat – steek de zekering in dit apparaat) en steeds meer massale schietpartijen tegen vijandige mobs. Dus heel vergelijkbaar met zijn voorganger.
Over schietpartijen gesproken: ook op het gebied van shooter-gameplay heeft The Outer Worlds 2 een duidelijke stap vooruit gezet. Dankzij raketlaarzen en andere versnellende uitrustingsstukken voelen de gevechten merkbaar vloeiender en sneller aan dan in het vorige deel.
Over het algemeen biedt de uitrusting, waarvan de keuze in de voorganger nog bescheiden was, nu een veel grotere keuze. Dat geldt niet alleen voor de wapens, die variëren van het kettingbliksemgeweer en het bioglibber-spuitpistool tot de strijdbijl met cirkelzaagblad.
Ook de pantsers en helmen bieden tal van extra functies, of het nu gaat om geluidsdemping bij het sluipen, tijdelijke onzichtbaarheid of elektrische schokken tegen aanvallers in close combat. Bovendien kunnen alle items op werkbanken worden gemodificeerd.
Ja, de AI van de tegenstanders is nog steeds vrij bescheiden: tactisch slimme flankeringen in schietgevechten zul je nauwelijks tegenkomen, en in sluipgedeelten stonden we vaak bijna op de voeten van tegenstanders zonder dat ze ons opmerkten.
En ja, de vooraf ingestelde moeilijkheidsgraad is weer vrij laag, maar deze kan op elk moment worden gewijzigd en in de instellingen zeer gedetailleerd worden verhoogd of verlaagd met behulp van diverse hulpopties. Ook hier laat The Outer Worlds 2 iedereen dus de keuze.
Tijdens de test traden af en toe kleine bugs op: zo was het kadaver van het verslagen kreeftenmonster na een baasgevecht pas doorzoekbaar na opnieuw laden, en na een ander baasgevecht ontbrak de lift die ons uit het gebied brengt, maar ook dat verdween na opnieuw laden. In zeer zeldzame gevallen crashte het spel bij het starten of afsluiten ook op het bureaublad. Dit waren echter geen ernstige fouten die de spelervaring verstoorden.
De prestaties van de gebruikte Unreal Engine 5 vertoonden slechts zeer zelden storingen, bijvoorbeeld bij geactiveerde hardware-raytracing. Onze tip: schakel deze functie uit, want deze kost niet alleen veel rekenkracht, maar leidt momenteel ook tot lelijke artefacten in de schaduwen.
Met The Outer Worlds 2 bouwt Obsidian voort op de sterke punten van zijn voorganger en verhelpt het veel zwakke punten. Het verhaal en de gameplay laten in de finale van de hoofdmissie weliswaar iets te wensen over. Maar misschien doe je een game die zo sterk gericht is op zowel speelse als verhalende vrijheid tekort als je het wilt zien als een rechte lijn van A naar B. De weg en zijn bochten zijn hier het doel, en we zijn er zeker van dat we ook na het einde nog veel tijd op deze weg zullen doorbrengen.
Conclusie van de redactie
The Outer Worlds 2 redt me van een schokkend dilemma dat ik pas als werkende volwassene heb ontdekt: tijd is eindig. Vooral één soort tijd: vrije tijd. Hoewel ik van rollenspellen houd, speel ik er steeds minder. Al twee jaar stel ik Baldur’s Gate 3 uit, omdat ik weet dat als ik eraan begin, het komende jaar voorbij is. Obsidian’s sci-fi RPG vindt precies de juiste balans tussen het erg korte eerste Outer Worlds en (briljante) tijdverslinders als Elden Ring.
In zijn intense 45 uur heeft de game me vaak aan het lachen en verbazen gebracht – en altijd het gevoel gegeven dat ik alle touwtjes in handen had. Voor mij is Obsidian’s benadering rollenspel in de beste zin van het woord, en ik zou graag meer van dit soort games zien!
Het is natuurlijk jammer dat het door de ietwat dunne rode draad en het teleurstellende einde “slechts” een zeer goede game is geworden en geen meesterwerk. Toch heeft The Outer Worlds 2 een duidelijke stap vooruit gezet ten opzichte van zijn voorganger. Tussen alle Borderlands, Fallouts en Starfields op de markt heeft het precies datgene ontwikkeld wat ook zijn personages mogelijk maakt: een heel eigen persoonlijkheid.
